________________
આચાર્ય યશોભદ્રસૂરિ :
[ ર૨૫ ] ૪. મનકની અમરતા–
હાલા પુત્રને અવલોકવાના ઉત્સાહમાં ગંગાએ સત્વર કમાડ ઉઘાડી નાંખ્યા અને એટલે આવી ઊભી રહી, છતાં એને બાલુડે મનક કયાંયે દેખાય નહીં. ચોતરફ ચકરડી પાઘડીવાળા ભૂદે અથવા તે ઊઘાડા શરીર પર સૂત્રની જઈથી શોભતા ત્રિજયુવાને, એટલા નજીક ઊભેલા થોડા
વેત વસ્ત્રધારી શ્રમણે અને પોતાની તરફ આતુર નયને કંઈ કહેવા ઉઘુક્ત થયેલ ભદ્રશંકર નજરે ચઢ્યા.
તરત જ ભદ્રશંકર તરફ લાલ આંખ કરતી ગંગા બેલી ઊઠી-“દીકરા ! તું પણ આ વૃદ્ધાની મશ્કરીમાં ભળે ને !
ક્યાં છે મારો બાલુડે ? મારે મનક મને જલદી દેખાડ આટલા ટોળામાં તે કયાંયે દેખાતો નથી. ખાટી મજાક કરી શા સારુ મને દુઃખી કરે છે? આ બધાને નાહક શા કારણે તે એકઠાં કર્યો છે?”
ભદ્રશંકર–“ગંગા મા ! હું મજાક નથી કરતો. પેલી મુનિમંડળી ચંપાનગરી કે જ્યાં આચાર્ય શયંભવ ચોમાસું રહ્યા હતા ત્યાંથી આવેલ છે. તેમની પાસેથી મનક સંબંધી સઘળે વૃત્તાન્ત તમે જાતે શ્રવણ કરે એટલા સારુ તે મંડળીને અહીં હું તેડી લાવ્યો છું.”
ગંગા–“તે પછી, આ બ્રહ્મસમુદાય એકત્ર કરવાની -શી આવશ્યકતા હતી? શું તું એટલું પણ જાણતા નથી કે એમને નિર્ગથે જોડે બારમે ચંદ્રમાં છે. તેઓ શેર સેના
૧૫