________________
આચાર્ય યશોભદ્રસૂરિ :
[ રર૭ ] મંડળીને કેવા કે કડવા વેણ સંભળાવતા હશે. વારંવાર થતા તેમના હાથમાં લહેકાં અને ચહેરા પર બદલાતા ભાવથી એવું અનુમાન કરવું સહજ છે. તમાસાને તેડાની જરૂર ન હોય એ મુજબ આ બધું સાજન અકસ્માતિક રીતે જ ભેગું થયું છે. મારા કહેવાથી તેઓ ઝટપટ પાછા ઘર ભેગા થશે ખરા? તમારી રાજી કે ઈતરાજીની તેમને પડી છે ખરી? જેટલો વિલંબ કરીશું એટલે આપણને નડવાને છે.”
ગંગા-“ તે પછી આ સ્થાનમાં એ સાધુએ સાથે સાઠમારી થવા દેવી એ જ એક રસ્તો છે એમ ને ? છીંકતાં છીંડુ પાડનાર શું નહીં કરી બેસે? ઘમંડી ભૂદેવે વિતંડાવાદના પડછાયે ચઢે છે ત્યારે કેવી ચેષ્ટાઓ દાખવે છે એ શું તું નથી જાણતો? ભાઈ! સંદેશ સાંભળવાની મારે ઉતાવળ નથી. એક વાર આ વાદળ વીખરાવા દે. જરૂર જણાય તો એ મુનિમંડળીને પણ પાછી વાળી જા. મારા નામ પાછળ જે છોગા ઉરાડાય છે એમાં હવે હું એક પણ વધારે થવા દેવા રાજી નથી.”
• ભદ્રશંકર-ગંગાસ્વરૂપ ગંગા મૈયા! તમારા અનુમાન ખોટાં નથી અને તમે જે ભીતિઓ કપ છો તે બનવા સંભવ પણ છે, છતાં હવે પાઘડી ફેરવવાની એક પણ તક નથી રહી. ધનુષ્યમાંથી તીર ફેંકાઈ ગયું છે. ભેળાનાથને ભરોસે રહી જે થાય તે જોવું અને પ્રસંગને શાંતિથી પાર ઉતારવા કમર કસવી એ જ ઊઘાડે માર્ગ છે.
વળી આ મંડળી સંદેશાનું કાર્ય આટેપી રાજગૃહી જવા ઉત્સુક છે. બીજું એમને જે કંઈ કહેવાનું છે તે જાહેર