________________
તે પણ તરાપર બે
પૂરતાં છે ?
અંભવસ્વામી :
[ ૧૮૭ ] નિયત સ્થાનસેવી ન હોય. ગામમાં એક રાત્રિ ને નગરમાં પાંચ રાત્રિ એ એમને સ્થિરતા કરવાનો ર. વિહાર અને ઉપદેશ એ જીવન વીતાવવાના મુખ્ય માર્ગો. જ્ઞાનગરિમા વિના ઉપદેશ શક્ય નથી જ એટલે જ્ઞાનાર્જન પાછળ વિપુળ સમયને ભેગ તે ખરે જ. ચારિત્રની સુવાસ માટે તો મુનિ પણું. આવા પંથના પ્રવાસીઓને શોધવા એ કપરું કામ તો ખરું જ અને તે પણ એક અપવયસ્ક દ્વિજસંતાન માટે ખાસ મુશ્કેલ. તેથી જ ચોતરા પર બેઠેલા મનકના વિચારોમાં નિરાશાના સૂર સંભળાય છે. ચેતરફ ચક્ષુ ફેરવતાં એ બોલ્યા કે–
સામે દેખાતી મહાનગરી એ જ “ચંપા '. દૂરથી નજરે ચઢે એ એને ઊંચે દરવાજે. મંદાગિરિ પરના મુનિએ કહેલી વાત ખરી હોય એમ લાગે છે. આ વિશાલ પુરીમાં જતાં પહેલાં એ મહાત્માની શિખામણ પ્રમાણે અહીં થોભી, જતાં આવતાં રાહદારીને પ્રશ્ન કરી, ભાળ મેળવીને જ આગળ કદમ ભરવા. વળી તેમના જેવા સંતે ઓછા જ એવી ધમાલવાળી શેરીઓમાં કે મોટા બજારો વચ્ચે વસે છે ! તેમનો વાસ ઘણુંખરું તો વસ્તીના છેડે કિવા નગર બહારના ઉદ્યાનમાં હોય છે. ”
આમ વિચારે છે તેવામાં તે એની દષ્ટિએ નગર તરફ આવતાં એક સાધુ પડે છે. હાથમાં રજોહરણ ને દંડ ઉપરાંત માત્ર એક તરપણું જણાય છે. નીચી નજરે તેઓ ગંભીરતાપૂર્વક પગલાં મૂકે છે. મનક તેમની સામે જઈ, અંજલી જેડી પ્રણામ કરે છે અને પૂછે છે કે –
“સાધુમહારાજ ! આપ શય્યભવસૂરિને પિછાને છે?”