________________
શવ્યંભવસ્વામી :
[ ૧૪૩ ] પ્રાસાદ સ્વર્ગભૂમિના એકાદ વિમાન સમો ભાસે છે. એના શિખર પર રહેલા વિજાદંડની પવનના વેગથી હાલતી ઘંટડીઓ જે રવ પેદા કરે છે એ એવી તો સુંદરતા ને મનહરતાથી વાતાવરણને ભરી દે છે કે જે અનુભવી જ સમજી શકે. જો કે કાર્તિક માસની અમાસનો [ ગુજરાતી આસો વદિ ૦)) નો ] દિવસ હોવા છતાં હજુ અંધકારના ઓળા ઉતરવાની વાર છે પણ જાણે એને દઢતાથી સામનો કરવાનો નિરધાર કરીને જ ઊભા હોય એવા–જળમંદિરને જોડતાં પૂલ પર તેમ જ એની આસપાસના વર્તુળ પર સ્થપાયેલા સ્થંભ ઉપરના ફાનસમાં સ્થાપિત કરેલા દીપકે પ્રજ્વલિત થઈ ચૂક્યા છે.
મંદિરની દિશા પ્રતિ પગલા માંડી રહેલ ભાવિક પથિકના હૃદયમાંથી આ મનોરમ દશ્યને નિરખી એકાએક ઉદ્દગારો બહાર પડે છે.
અહા ! કે રમ્ય એ કાળ હશે ! દેવ, માનવ અને તિર્યંચના સમૂહ વચ્ચે વિરાજમાન થઈ, પ્રભુશ્રી વર્ધમાને અહીં જ પોતાની અંતિમ દેશના આપેલી. એ દેશનામાં ભરેલા અનુપમ રહસ્યથી એક બે નહિ પણ સંખ્યાબંધ આત્માઓનાં હૃદયકમળ વિકસ્વર બનેલાં. ચેતરફ જ્ઞાનરવિને ઉદ્યોત પ્રસરી રહેલ. સમ્યગજ્ઞાન, દર્શન અને ચારિત્રરૂપ અણમૂલા રતનની પ્રભા પથરાઈ રહેલી. જેમણે એમાં સમજ નર્વક અવગાહન કર્યું, એ તો સ્વયમેવ શ્રીમહાવીરની માફક વીર બની ગયા. આત્મત્વ પરમાત્મસ્વરૂપે પરિણુમાવ્યું. અહા ! પણ જેમને એ કાળે જન્મ સરખે નહતો થયો એવા જીવોને સારુ પણ એ મહાસાર્થવાહ જે વારસો મૂક્યો છે તે ઓછી કિંમતી નથી.”