________________
[ ૧૫૦ ]
પ્રભાવિક પુરુષે : ' “શય્યભવ! તે પછી તારે હાથે યજ્ઞક્રિયા થવાની એમ જ ને? કોઈ બીજા પાસે એ ક્રિયા ન કરાવાય?”
જિનદાસ! માત્ર ક્રિયા જ નહિ પણ વેદમાં કહેલ અજામેધ પણ મારા હાથે જ કરવાનો-દિલ હૈ કિવા ન પણ વિધિ પ્રમાણે પિતાના શ્રેયાર્થે એ કરુણાજનક નાટકમાં મારે મુખ્ય નટ તરીકેનો સંપૂર્ણ પાઠ ભજવવો પડશે. ”
અરરર! જાણી જોઈને એક પચેંદ્રિય જીવને વધ કરવાને અને તે પણ ધર્મના ઓઠા તળે. કેવું વિચિત્ર! પણ
જ્યાં બીજે ઈલાજ ન દેખાતો હોય ત્યાં થાય પણ શું? જે અંતર ખોલી શકાતું હોય તે આજે તારી સામે એમ કરી ખાત્રી કરી આપત કે મિત્ર ! તે જે દયાનું સ્વરૂપ સમજાવ્યું છે તે ઉખરભૂમિ પર નથી પડયું. એને અંકુર તે ઊગ્યા જ છે. અફસોસ એટલે જ કે હાલ તો એ અંકુર કરુણાવારિના સિંચન વિના ચીમળાવા લાગે છે, છતાં આશા અમર છે.”
“મિત્ર!નામરજીથી કાર્ય કરવું પડતું હોય તો અમારા સિદ્ધાંત પ્રમાણે એમાં મંદ પ્રકારને દોષ લાગે છે, એનું ગુરુ પાસે પ્રાયશ્ચિત લઈ શકાય છે, એને માટે જળામિથોન આગાર છે.”
આ પ્રમાણે વાત થાય છે ત્યાં તે જળમંદિરમાં થતી આરતિનો સ્વર કર્ણપટ પર અથડા અને ઘંટાના મધુર તેમજ આહુલાદક નાદથી વાતાવરણ ડેલાયમાન થયું.
૩. શ્રીધરશાસ્ત્રીની ગોઠવણું–
શાસ્ત્રી મહારાજ! આપ ગમે તેમ માને, પણ મને આ વેળા કઈ મહાન સંકટ ઉપસ્થિત થશે એમ લાગે છે.”