________________
પ્રભવસ્વામી
[ ૧૧૭ ] यथा काष्ठं च काष्ठं च, समेयातां महोदधौ ।
समेयातां व्यपेतां च, तद्वत् भूतसमागमः ॥ મોટા સમુદ્રમાં જુદી જુદી દિશામાંથી તરી આવતાં લાકડા એકઠા થાય છે અને એ લાકડાઓ થડે સમય સાથે તરે છે. વળી પાછા જુદી દિશામાં વિખરાઈ જાય છે. એ આ માનવસમાગમ છે. સંસારમાં કમીના કાયદામાં ફક્ત જીવે જુદા જુદા સંબંધથી એકત્ર થાય છે અને થડે કાળ સાથે રહ્યાં ન રહ્યાં ત્યાં તો કાળનું આમંત્રણ મળવા માંડે છે અને કરેલ કરણના ફળ લણવા તેમને ચાલી નીકળવું પડે છે, તેથી સમજુ આત્માઓએ પ્રાપ્ત થયેલ સંયેગેને આત્મશ્રેય માટે ઉપયોગ કરવો.
यो ध्रुवाणि परितज्य, अध्रुवं परिसेवते ।
ध्रुवाणि तस्य नश्यन्ति, अध्रुवं नष्टमेव च ॥ અર્થાત જે વ્યક્તિ નિશ્ચિત વસ્તુ ચક્ષુ સામે છે તેને વીસરી જઈ, માત્ર સ્નેહની જાળમાં મૂંઝાઈ, કલ્પિત તરંગમાં હાલે છે, તે પેલી નિશ્ચિત વરસતુ ગુમાવે છે અને તરંગજાળ તો નશ્વર હોવાથી નષ્ટ થયેલ જ હોય છે.
હે ભવ્યાત્માઓ ! તેથી જ સમયને ઓળખવાની જરૂર છે. કથાને ઉત્તરાર્ધ ધ્યાનપૂર્વક શ્રવણ કરે, એ પર બરાબર વિચાર કરે, તમારા જીવન સાથે એને તાલ મેળવો અને પરમાત્મા શ્રી મહાવીર દેવના વચનમાં લાભ જણાય તે એનો અમલ કરવા માટે કમર કસે.
પ્રવ્રજ્યા અંગીકાર કરી ચાલી નીકળેલા સાધ્વી કુબેરશ્રી