________________
[ ૧૦૬ ]
પ્રભાવિક પુરુષે : કે જે હસ્તિથી એ -નાશી છૂટ્યો હતો અને જેના ભયથી બચવા સારુ આ વિષમ સંકટમાં સપડાયે હતું એ હાથીએ હજુ પીછો છેડ્યો નહોતે. પિતાની સૂંઢના સપાટાથી એણે જ ઝાડને ડેલાવવા માંડયું હતું. જાણે આટલું દુઃખ અધૂરું હતું એમ ધારી, એ ડોલનથી વડની શાખાઓના મૂળમાં બંધાયેલ મધપૂડાની માખ એકાએક ઊડીને મુસાફરના દેહને ચૂંટી. અચાનક ભય સામે એ મુસાફરે મુખ ઊંચું કર્યું. એ વેળા પેલા મધપૂડામાંથી થોડાક મધના ટીપાં એના મુખમાં પડ્યાં.
મુસાફર એની મીઠાશમાં મુગ્ધ બન્યા. પિતે કેટલા કોની હારમાળા વચ્ચે લટકેલે છે એ વાત ભૂલી ગયો અને પેલા મધપૂડામાંથી પુન: બિંદુ ટપકી પિતાના મુખમાં ક્યારે પડે એ આશામાં હો પહોળું રાખી પિતાની ત્રિશંકુ જેવી દશામાં પણ સુખ માણવા લાગે.
એ વખતે આકાશમાર્ગે વિદ્યાબળથી સજેલા વિમાનમાં બેસીને ઉડ્ડયન કરતાં એક વિદ્યારે આ દશ્ય જોયું. એ જોતાં જ આ મુસાફર પર એને કરુણા આવી. દારુણ દશામાંથી એને મુક્ત કરવા સારુ પિતાનું વિમાન ભાવી એ કુપકાંઠે આવી મુસાફરને કહેવા લાગ્યા કે –
હે દુખિયારા માનવ ! હું આ દેર મૂકું છું તેને દઢતાથી પકડી લેજે એટલે હું તને ઉપર ખેંચી લઈશ અને આ ભયંકર ભૂતાવળના મુખમાંથી બચાવી તારા ઇચ્છિત સ્થાને પહોંચાડીશ. પણ તું દેર પકડવામાં પ્રમાદ ન કરીશ.” વિદ્યાધરની મીઠી ને લાભકારી વાણી સાંભળી પેલે મુસાફર છે કે –
