________________
તેમાં પ્રહારથી જજર્જરીતે થયેલા તેણે સેવકોને કહ્યું કે
શત્રુજ્ય, ભૃગુપુર (ભરૂચ) અને ગિરનાર એ ત્રણ તીર્થમાં જિન પ્રાસાદ કરાવવાના મારા મને રથ હતા, પણ અત્યારે હું પ્રાંત (આખર) અવસ્થાને પ્રાપ્ત થયે છું અને મારૂં જીવિત અસ્થિર થઈ ગયું છે, માટે હમણાં મારાથી શું થાય? અથવા તો સેવકો સદા પરતંત્રજ હોય છે. માટે આ મારા મનોરથે તમારે મારા પુત્રોને નિવેદન કરવા.” એમ કહીને તેણે પોતાની અંતિમવસ્થા સાધી. પછી તેઓએ પાટણમાં જઈને તે સ્વરૂપ તેના પુત્રોને જણાવ્યું. એટલે શત્રુ જ્યના ઉદ્ધારનું કાર્ય વાગભટે માથે લીધું અને તે વાડ્મટ મંત્રી ચૈત્ય કરાવવાની ઈચ્છાથી પિતાના પરિવાર સહિત શત્રુ જ્ય પર્વત પર ગયે. ત્યાં જિનપ્રસાદ કરાવતાં અનેક વ્યવહારીયા પ્રમોદથી પોતપોતાનું દ્રવ્ય આપવા લાગ્યા. કહ્યું છે કે:જેમ મહાસાગરમાં નાંખેલ એક જળબિંદુ પણ અક્ષય થાય છે, તેમ વીતરાગની પૂજા પણ અક્ષય ફળને આપે છે ! પછી મંત્રી તેમને ક્રમવાર નામ નોંધવા લાગ્યા. કારણકે ત્યાં મેટો સમુદાય એકત્ર થયા હતા. એવા અવસરમાં નામ અને કર્મથી દુર્ગત (નિર્ધન) અને મારવાડને રહેવાસી કંઈક યાત્રાળુ ત્યાં આવ્યો. તેની પાસે સર્વસ્વ મળીને માત્ર પાંચજ કમ્મ હતાં અને તેનાથી જ વ્યવસાય કરી પોતાનું ઉદ્દરભરણું કરતો હતો તે વખતે તેણે પાસેના માણસને પૂછયું કેઅહીં આ મહારાજ શા માટે એકત્ર થયેલ છે? એટલે તેઓએ પણ યથાસ્થિત વૃતાંત તેને નિવેદન કર્યો. તે સાંભળીને તે વિચારવા લાગ્યું કે - “આ ધનવંતે છતાં બહુ સાંકડા ર્દિલના લાગે છે કે જેથી એ આવા પરમ તીર્થમાં પણ પિતાનું સર્વસ્વ વાપરી નાખતા નથી. હવે સત્વર ક્ષણવિનાશી અસ્થિર નાશવંત અને ભયના હેતુભૂત એવા આ ધનનું.
