________________
તે વખતે ઉદયાચલ પર આરૂઢ થયેલ દિવાકરના બિંબની જેમ તેઓ દીપવા લાગ્યાએવામાં મેગી બેલ્યા કે-“હે રાજેન્દ્ર! બીજા તે સુખાવહ વાદ હોય છે. પણ આ તે પ્રાંણાંતિક વાદ છે, તેમાં મારી શકિતનું આપ અવલોકન કરો.” પછી આચાર્ય પણ પોતાને ઉત્કર્ષનું પોષણ કરતા બોલ્યા કે – “હે વરાક! તને ખબર નથી, કે અમે સર્વજ્ઞના પુત્રો છીએ.” પછી એમ કહીને તેમણે પિતાની ચારે બાજુ સાત રેખાઓ કરી એવામાં તે રોગીએ પણ ઘણું સર્પો છોડયા, પરંતુ કર્મોની છઠ્ઠી રેખાની જેમ કેઈએ પણ એકે રેખાનું આક્રમણ ન કર્યું, એટલે યેગી દીન મુખ થઈને બીજો પ્રયોગ કરવા લાગ્યો-તેમાં આગળ એક કદલીનું પાંદડું ધરીને કે પર રહેલ નલિકામાંથી એક સપ છે . એટલે તે પત્ર તરત ભસ્મ થઈ ગયું. “હે લો કે! આ રક્તાલ પન્નગ સઃ અંત કરનાર છે” એમ બોલતાં તે દુષ્ટાત્માએ મહાજનના દેખતાં છતાં તે સર્પ છોડ, વળી તેમણે બીજે સર્પ છોડયો, તે તેનું વાહન થઈ ગયે, અને તેની પ્રેરણાથી તે સિંહાસન પર ચડવા લાગ્યા. એટલે આચાર્ય સ્વસ્થ ચિત્તથી ધ્યાનનું અવલંબન કરીને રહ્યા, લોકો હાહાકાર કરવા લાગ્યા અને યોગી હસમુખ થઈ ગયું. પછી તે દષ્ટિવિષ સર્પ પણ શ્રીગુરૂના માહાસ્યથી અત્યંત પ્રભાવરહિત થઈ ગયે. અહે! તપમાં કેવા પ્રકારની શક્તિ રહેલી છે. એવામાં એક શનિકાએ આવીને તે સપયુગલને અતિ વેગથી ઉપાડીને નર્મદાતટપર મૂકી દીધા. એટલે યેગી દીન થઈને તેમના પગે પડે અને પિતાને અહંકાર તજી દઈને જ્યાંથી આવ્યું હતું, ત્યાં ચાલ્યા ગયા. આથી સંઘ પણ અતિશય પ્રદ પામ્ય, પછી રાજાએ પરિવાર સહિત મહોત્સવ પૂર્વક પૂજ્ય શ્રીગુરૂને સ્વસ્થાને પહોંચાડ્યા.
