________________
૧૭૫ પર્વ અને ઈતર દિનની ખબર કેમ પડે ? વળી પર્વ દિવસે અહીં મારી આજ્ઞાથી લોકો પૌષધ, ચતુર્થવ્રત, જ્ઞાન, તપ અને ક્રિયાદિક કરે છે તથા સ્નાન, શિરચું ફન, અને ખંડન (ખાંડવું) વિગેરેનો નિષેધ કરે છે.” આ સાંળળીને રંભા બેલી કે—-“હે નરેદ્ર ! યૌવન, સદભેગને ચોગ અને સુખસંપત્તિ વિગેરે-એ હસ્તગત છતાં પરલેકની આશાથી વૃથા શા માટે હારી બેસે છે?” રાજાએ કહ્યું કે --“હે સુંદરી ! જિનેન્દ્રભાષિત પર્વ વ્રત મહા ફલદાયક થાય છે, એમ તાતનું કથન છે. તે અલપ સુખના માટે હું તે વ્રતને કેમ ત્યાગ કરૂ? જેમનામાં શીલ, તપ, ક્રિયા, વિવેક અને વૈરાગ્ય પ્રમુખ ગુણ નથી, તેમનો જન્મ અહીં પશુઓની જેમ નિષ્ફળ છે અને પરલેકમાં તેમને ઘેર દુર્ગતિ પ્રાપ્ત થાય છે. એટલે ઉર્વશી બેલી કે –-હે ભલા ભૂપતિ ! તે જિનેની સમક્ષ પિતાની જીભથી જે અંગીકાર કર્યું છે કે- તમારું વચન મારે ઓળંગવું નહિ, શું તે પણ તું ભૂલી ગયે ? જેના વચનમાં સ્થિરતા નથી, તેને ધિકકાર થાઓ ! પુરૂમાં તે પણ એક મૂખ શિરોમણિ ગણાય છે. અમે ભત્તરને સ્વાધીન કરવા કુલાદિકનો ત્યાગ કર્યો અને સુખની ઈચ્છાથી તને પતિ કર્યો પણ સુખ પ્રાપ્તિને બદલે અમને ઉભય ભ્રષ્ટતા પ્રાપ્ત થઈ. હે વિભે ! હવે અમારે ક્યાં જઈને પિકાર કરે ? આ એક વખત તારી પરીક્ષા કરી, એટલે તારૂં વચન ગયું. પણ મારૂ શું જવાનું હતું. ? માટે હવે તો અમે બળતી ચિંતામાં પ્રવેશ કરીને મરણને શરણ થશે. માન વિનાના જીવિતથી શું ?” ઈત્યાદિ તત સીસા સમાન તેનું વચન સાંભળીને રાજાએ પુનઃ તેને કહ્યું કે – હે અધમ અંગના ! તું વિદ્યાધરની સુતા નથી, પણ કઈ દુષ્ટ ચંડાળના કુળમાં ઉત્પન્ન થયેલી લાગે છે. કસ્તુરિકાની ભ્રાંતિથી અંજન અને સુરતરૂના ભ્રમથી
