________________
૨૩૬
હર્ષમાં પાછા ફરી વહાણુમાં બેઠા. એવામાં પૂર્ણિમાની રાત્રે ચંદ્રમાને ઉદય થતાં મોટા બંધુએ કહ્યું કે:-“હે ભ્રાતા ! ચિંતામણિરત્નને પ્રગટ કર, આપણે જોઈએ કે ચંદ્રમા અને રત્ન-બંનેમાં કોનું તેજ અધિક છે. એટલે દુર્દેવથી પ્રેરાયેલા લઘુ બંધુ પણ પોતાના કિનારા પર બેસી હાથમાં રન રાખીને ક્ષણવાર રતનમાં અને ક્ષણવાર ચંદ્રમાં દષ્ટિ નાખી જેતે હતું, તેવામાં કલ્ફલાદિકમાં વ્યગ્ર ચિત્ત હોવાથી તેના હાથમાંથી રત્ન સમુદ્રમાં પડી ગયું. પછી બંને સમાન દુિઃખ પામતા પિતાના નગરમાં આવી દુ:ખે સમય ગાળવા લાગ્યા.
હવે એકદા તે નગરમાં કઈ કેવલી પધાર્યા. એટલે ત્યાં આવી તેમને નમસ્કાર કરીને તેમની આગળ તે બંનેએ પૂછયું કે –“હે ભગવન્! ક્યા કર્મથી અમારા પર આવું દુઃખ આવી પડયું, કે સેંકડો વર્ષો જતાં પણ જેના વર્ણનનો પાર ન આવે એટલે જ્ઞાની બાલ્યા કે
પૂર્વે ચદ્રનગરમાં પરમદ્ધિક અને પરમ શ્રાવક એવા જિનદત્ત અને જિનદાસ નામે બે શ્રેષ્ઠી હતા. એકદા આસ્તિક શ્રાવકોએ મળીને સુસ્થાનપણથી રક્ષણ કરવા જ્ઞાન દ્રવ્ય અને સાધારણ દ્રવ્ય તેમને જ આપ્યું. અને અનુક્રમે જિનશાસનમાં વિજ્ઞ એવા તે બંનેએ પોતાના જીવિત અને ધન કરતાં અધિક ચિરકાલ તે દ્રવ્યની સંભાળ કરવા કાળજી રાખી. એકદા જિનદત્ત પોતાની પ્રતીમાં, લેખક પાસે આકુટીથી જોવામાં આવેલ કંઈક લખાવ્યું અને વિચાર કર્યો કે- આ પણ જ્ઞાનસ્થાન જ છે.” એમ ધારી પોતાની પાસે બીજા દ્રવ્યના અભાવથી તે વખતે લખનારને તરત વિચાર વિના
