________________
૨૦૩
કારમાં ક્યાંક તેણે તપાગચ્છની અવહીલના કરી અને પિતાની
સ્તુતિ કરી એવીમાં પલાક બે કે – “અરે! બોકડા ! શું બોલે છે? આ મહાજનને જેતે નથી?” એમ કહી તરત ઉડીને તેને એક લપડાક ચેપડાવી દીધી. એટલે તે વેષધારી રેષરક્ત થઈને પાદશાહની સભામાં ગયે અને વૈદ્ય પણ
ત્યાં પહોંચ્યા તથા બંનેએ પિતપતાને વૃત્તાંત નિવેદન કર્યો. હવે તે બંને માન્ય હોવાથી જેટલામાં રાજા વિચાર કરતું હતું, તેવામાં મદનસિંહ બેત્યે કે – હે દેવ! અહીં વિચાર શું કરવાનું છે? કારણ કે એકે પોતાની જીભ વાપરી અને બીજાએ પિતાને હાથ વાપર્યો, માટે એકને દંડ કરતાં બીજાને પણ થશે, તેથી બંનેની સમાનતા હેવાથી કોઈને પણ દંડ ન થાય.” આ પ્રમાણે સાંભળીને અંતરમાં હાસ્ય કરતાં રાજાએ તે બંનેને કમળ વચનથી શાંત કરી પોતપિતાના સ્થાને મોકલ્યા.
આ પ્રમાણે જેમ તે મદનસિંહ શ્રેષ્ઠીએ પ્રાણ સંકટમાં પણ પિતાના પિતાના શપથ ન કર્યા (સે ગન ન ખાધા), તેમ અન્ય ભવ્ય જનોએ અડી દેવાદિક સંબંધમાં સત્ય કે, અસત્ય શપથ ન કરવા.
આઠમે ઉપદેશ
સુજ્ઞ જેને “પ્રાણને વિયેગ કરવામાં તેને હિંસા કહે છે, અને દ્રવ્ય એ પ્રાણીઓના બાહ્ય પ્રાણુ છે. તેથી જેણે પદ્રવ્યનું હરણ કર્યું, તે તેણે તેના પ્રાણ હણ્યા સમજવા. આ સંબંધમાં સૂતારની સ્ત્રીને પ્રબંધ સાંભળવા લાયક છે.
