________________
૨૦૮
લાંબા કર્ણવાળી એવી શ્રેષ્ઠીની બે સુતા જોઈ. પગથી મસ્તક પર્યત તેમનું રમ્ય રૂપ જોતાં તેને કામવાસના જાગ્રત થઈ, કારણ કે તેવાઓને વિવેક હેતું નથી. ભજન કર્યા પછી પિતાના શિષ્યોથી છાની રીતે અને લજાને દૂર કરીને તે તાપસે યજમાનની આગળ કહ્યું કે:-“આ કન્યાઓ કોની છે?” તે બે કે– હે ભગવન! તે મારી છે.” એટલે તેણે કહ્યું કે –“એ મને આપ. કારણ કે તું ગુરૂભક્ત છે. વળી જે વસ્તુ પિતાને વલલભ હોય, તેનો મનમાં વિચાર કર્યા વિના અક્ષય સુખને ઈચ્છનારા યજમાને એકાંતે ગુરૂનેજ આપવી. આ સાંભળીને શ્રેષ્ઠી બોલ્યા કે – હે ભગવન્! તમારે આ વિચાર કરો પણ ઉચિત નથી, તે મુખથી એવું કેમ બેલાય ?” એટલે તે રષ્ટમાન થઈને બોલ્યા કે – અરે ! મારી પણ તું અવગણના કરે છે. જે મારું વચન નહિ માને, તે તારે બૂરું પરિણામ ભોગવવું પડશે.” પછી અંતરમાં ક્રોધ છતાં બહારથી કંઈક સામપૂર્વક પુનઃ શ્રેષ્ઠી આ પ્રમાણે બોલ્યા:–“હે ભગવન્! આપના જેવાઓને તે વિશેષ કરીને મારે અદેય (ન દેવાય એવું) કંઈ છે જ નહિ, પરંતુ પ્રકટ રીતે જે એ કન્યાઓ તમને આપે તે તમારે અને મારે પણ ભવિષ્યમાં લજજાસ્પદ છે. માટે તમે હમણાં જાઓ. પછીથી હે પ્રભે! અહીં જે નદી છે. તેમાં પિટીના ઉપાયથી આ બે કન્યાએ તમને ભેટ કરીશ, આ સંબંધમાં તમે સંશય કરશે નહિ.” આ પ્રમાણે સાંભળીને બુઠી મતીવાળે તે તાપસ પિતાના મઠમાં ગમે તે અને તે દુરાત્માએ તેજ વિચારમાં ને વિચારમાં તે રાત્રિ ગાળી. પછી તે યજમાને વનમાંથી બે વાંદરી મંગાવીને પિટીમાં નાખીને તે નદીમાં વહેતી મૂકી દીધી. એવામાં તાપસ પિતાના શિષ્યોને આ પ્રમાણે કહેવા લાગ્યા કે –
