________________
૨૦૯
આજ રાત્રે કોઈ દેવ મારાપર તુષ્ટમાન થઈને આ પ્રમાણે મેલ્યા કે: પ્રભાતે નદીમાં વહેતી જે પેટી આવે તે તારે મઠમાં લઈ જવી અને તેમાં રહેલ સાર તારે હિતકર હાવાથી તે લઇ લેવું.' આ પ્રમાણે સાંભળીને શિષ્યા ખુશ થઈ ગુરૂની પ્રશંસા કરવા લાગ્યા:-અહા ! તમે ધન્ય છે, કે જેને દેવે પણ આ પ્રમાણે વશવત્તી છે.' પછી પ્રભાતે તે મંજૂષા મઠ પાસે આવી, એટલે તેને શિષ્યા પાસે લેવરાવીને તેણે મઠમાં રખાવી અને તાપસે તે શિષ્યાને એકાંતમાં શિક્ષા આપી કેઃ— ‘અરે ! આમાં કઈક રહસ્ય હશે, માટે તમે મારૂ વચન સાંભળેઃ- એને મઠમાં કપાટ બંધ કરી અને સ્થિર ધ્યાન ધરીને વિધિપૂર્વક ઉઘાડવી પડશે. માટે મારા કહ્યા વિના હું શિષ્યા ! તમારે કપાટ ઉઘાડવા નિહ. કારણ કે અવિવિધ યાગીઓને પણ અન કારી થઇ પડે છે, ’ આ પ્રમાણેનું તેનુ વચન શિષ્યાએ કબૂલ રાખ્યુ. એટલે તાપસ મઠમાં ગયા અને મેાટા મનેરથથી તેણે તે પેટી ઉઘાડી. એવામાં અત્યંત સુધિત અને ચંચલ થયેલ અને ક્રુર નખવાળી એવી તે બન્ને મટી તરત છલાંગ મારી બહાર નીકળીને તેની સન્મુખ આવી અને તેની સરલ તથા ઉન્નત નાસિકાને પ્રથમ તેએએ કરડી ખાધી પછી બંને વિપુલ ગાલ છેદી નાખ્યા અને ભાલને ભેદી નાંખ્યું. વળી પરના અન્નથી પીવર થયેલ તેના ઉદરને પણ તરત ચીરી નાખ્યુ. એટલે તે પેાકારવા લાગ્યા કે:— હે શિખ્યા ! હું ભક્ષિત થઇ ગયા, હુ ભક્ષિત થઈ ગયા.’ તે વખતે કષ્ટને સહન કરનાર તે ખિચારા એક હતા, અને તે ખ'ને વાંદરી અત્યંત શ્રુષિત હતી, તથા શિષ્યએ કપાટ ન ઉઘાડવા.
૧૪
