________________
૧૭૬ મેં ધત્તરાનું ગ્રહણ કર્યું. વળી હે પ્રિયે ! તું ભંડાર લે, અથવા તે વસુધા લઈ લે, યા તો બીજું કાંઈ જે તને ઈષ્ટ હોય, તે કરું, પણ મને પર્વવત ન જાવ જેના લેપથી અવશ્ય દુર્ગતિ જ મળે છે.” એટલે પુનઃ તે બેલી --જેને વચનની પ્રતિષ્ઠા નથી, તે પુરૂષાધમ સમજ. તેને મોટા દાનથી પણ શું ?” વળી પુનઃ તે કપટાં ગના બેલી કે -- જો તારે વ્રતભંગ ન કરવો હોય, તે શક્રાવતાર નામનું આ ઉન્નત આદિનાથનું મંદિર પાડી નાખ! આ સાંભળીને રાજા જાણે વજથી ઘાયલ થયેલ હોય તે થઈ ગયે અને મૂછ ખાઈને તરત જમીન પર પડ્યો. પછી ક્ષણવારમાં સાવધાન થઈને તે બોલ્યો કે - હે પાપિની ! હે દુષ્ટ ! તું નિશ્ચય પ્લેચ્છકુળમાં ઉત્પન્ન થઈ છે, કે જેથી તું આવી દુષ્ટ વાણી બોલે છે. માટે હવે તમે બંને મારી પાસેથી ચાલી જાઓ.” આથી તે સાંત્વનપૂર્વક પુનઃ બેલી કે:-“કે નાથ! તને વારંવાર કહેવું, પણ તે મારું એક વચન પણ ન રાખ્યું. તે હવે તારા પુત્રનું મસ્તક મને આપ ! એમ કહેતાં “મારા વિના મારે પુત્ર ન હોય, માટે મારૂ શિરજ લઈ લે” આ પ્રમાણે બેલતે રાજા તરવારથી પોતાના કંઠને જેટલામાં છેદે છે, તેટલામાં તે બંને પ્રગટ થઈ અને એ રીતે તેની વારંવાર પ્રશંસા કરવા લાગી કેઃ “હે વસુધાપતિ હે સર્વ ઈદ્રિયને શાંત કરનાર! હે ગવર્જિત! ચકીનંદન ! રાજેદ્ર, તું જય પામ” પછી પૂર્વ સંબંધ કહી અને પુષ્પ, સુવર્ણ અને રત્નની વૃષ્ટિ કરીને તે બંને સ્વર્ગમાં ગઈ અને રાજાએ પણ વિશેષ ધર્માચરણપૂર્વક ચિરકાલ પ્રાજ્ય (વિશાલ) સામ્રાજ્ય પાળ્યું, અને પ્રાંતે વાતની જેમ કેવલજ્ઞાન ઉપાર્જન કરીને તે ભરતસુત સૂર્યયશા રાજા પરમપદ પામ્યા.
