________________
૧૭૭
આ પ્રમાણે હે ભવ્યજને ! જે તમારે સમસ્ત સુખ સંપત્તિને સ્વાધિન કરવી હોય, તો ધર્મમાં અતુલ દઢતાને ધારણ કરે.
બારમે ઉપદેશ હઠથી નહિ, પણ વિધિપૂર્વકજ આરાધન કરતાં ધર્મ ફળને આપે છે. વિધિ વિના વ્યય કરતાં પણ કામધેનુએ રાજાને દૂધ આપ્યું નહિ. તામલિ તાપસે સાઠ હજાર વર્ષ પર્યત સ્વરૂચિપૂર્વક તપસ્યા કરી, છતાં વિવેક વિના તે અલ્પ ફળને પામ્યા. માટે બહુ કષ્ટ કે યોગથી શું ? વળી કૂરગડુમુનિ નિત્ય ભજન કરતાં પણ વિવેકની સહાયતાથી કેવલજ્ઞાન પામ્યા અને અન્ય શ્રમણે તપસ્યા કરતાં છતાં પણ તે (જ્ઞાન) મેળવી ન શક્યા. પ્રથમ શ્લોકમાં કહેલ દષ્ટાંત આ પ્રમાણે –
ધનશ્રેઠીની કથા પૃથિવીપુરમાં ધનદ નામે શ્રેષ્ઠી હતું. તેને પ્રાયઃ ગેરસ વધારે પ્રિય હતે. દધિ, દૂધ અને દૂધપાક-તે પિતે જીતે અને બીજા મિત્રોને જમાડતો હતો. તેથી તેનું ગેધન બહુ વધી પડયું. કેઈ દ્રોણુ પ્રમાણ દૂધ આપનારી, કેઈ વંજુલા અને કઈ સુવ્રતા એમ બહુ ધનનો વ્યય કરીને તેણે સેંકડે ગાયેનો સંગ્રહ કર્યો હતો.
હવે એકદા ધનાથી તે શ્રેષ્ઠી પાંચ છ સારી ગાયોને વહાણમાં લઈને અનુક્રમે રત્નદ્વીપમાં ગયા. ત્યાં સમુદ્રતટપર વહાણને બાંધીને પિતાના સાર્થને સુસ્થાને બેસા. પછી સુગંધિ ઘી, સરસ સાકરને ભેગથી શ્રેષ્ઠ એવા દૂધપાકના અનેક થાળ ભરીને તે શ્રેણીઓ શ્રેષ્ઠ છતાં રત્નોને ઢેફાની જેમ
