________________
૧૩૭
‘તું ભય ન પામ. ધીરજ ધર, કારણ કે અમે સાધુઓ કેઈને પણ દુઃખ દેતા નથી.” એમ કહીને તેને શાળા થકી બહાર કહડા. ઇત્યાદિક કૌતુકોથી તેમણે સાધુઓને ચિરકાલ પ્રસન્ન કર્યા.
પછી સૂરિના ઉપદેશથી સૈન્ય અને સંઘસહિત બાદશાહ શત્રુંજય પર ગયો. ત્યાં પ્રથમ રાજાએ સંઘપતિના કર્તવ્ય બજાવ્યા, અને તે વખતે સૂરિએ તેને માટે રાયણને દૂધથી વરસાવી એ પ્રમાણે રેવતાચલપર પણ ગુરૂની સાથે મહોત્સવ પૂર્વક યાત્રા કરીને બાદશાહ ચેગિનીપુરમાં આવ્યું.
એકદા સભામાં બેસીને બાદશાહ શ્રી સૂરિની સાથે ઈષ્ટાર્થ સાધક કાંઈ પ્રીતિષ્ઠી કરતો હતો. એવામાં તેને કેઈગુરૂ
ત્યાં આવ્યું અને પિતાની વિદ્યાથી તેણે મસ્તક પર રહેલી ટેપીને આકાશમાં અધર રાખી. એટલે ગુરૂએ લાકડીની જેમ રજોહરણથી તેને હણીને જમીન પર પાડી દીધી, આથી તે બિચારો ત્યાં જ બેસી રહ્યો. પછી આચાર્ય બોલ્યા કે – જે તારામાં કોઈ એવી શક્તિ હોય તે આને જમીન પર પાડ, અને નહિ તે મૌનજ પકડી લે.” એટલે ચિરકાલ સુધી પણ તેને નીચે પાડવાને તે સમર્થન થયું. પછી સૂરિએ પિતે તે લઈ લીધું. એટલે તે લજિજત થઈ લોકોમાં હાંસીપાત્ર થ. પછી બીજે દિવસે પણ તેણે પાણીથી પૂરેલો એક ઘડે ગગનમાં અધર રાખે અને અતુલ ગવ' કરવા લાગ્યો. એટલે આચાર્યો તેજ રજોહરણથી ઘડાને આઘાત કરી તેને ખંડશઃ કરી નાખ્યો. પરંતુ તેમાં રહેલા જળને તેમણે ત્યાં જ તંભી દીધું.
આ ચમત્કાર જોઈને કેણુ વિસ્મય ન પામ્યા ? પછી એક ગુરૂ સિવાય સર્વે પોતપોતાના સ્થાને ગયા. ઈત્યાદિક નાના
