________________
૧૫૦
પકડી નગરની બહાર હાંકી કહાળ્યો, પણ ખાલહત્યાના ભયથી તે બિચારાને માર્યા નહિ, ‘હે બુધ જના ! આ લેાકમાં પણ અહંકારનું માઢું ફળ જુઓ કે- સ્વજનાથી વિચેાગ, રાજાનું અપમાન અને વનવાસિતા પ્રાપ્ત થઈ. જેમ મનુષ્ચામાં સમ્રાટ અને દેવતાઓમાં ઈંદ્ર, તેમ સર્વ ગુણામાં વિનયગુણ મુખ્ય કહેલ છે.
હવે તે જિઝત કુમાર પણ વિકટ અટવીએમાં ભટકતાં તાપસેાથી સમાકુલ એવા કેાઈ તાપસાશ્રમમાં આવ્યે. અને તેમની આગળ તે શઠ નમસ્કાર કર્યા વિના પલાઠી વાળીને એડો એટલે તેએએ કહ્યુ` કે-- એમ ન બેસ' આથી તે રૂષ્ટમાન થઈ તરત જ તે આશ્રમના ત્યાગ કરી એક મેટા જ‘ગલમાં તે ભમવા લાગ્યા અને ત્યાં તેણે એક સિ‘હને જોયા. એટલે કેસરગ્છટાથી ભયકર ભાસતા અને ક્રોધાયમાન થયેલે એવા તે સિંહ પણ પેાતાના પુચ્છને ઉછાળીને તેની સામે દોડવો એટલે તે માની વિચારવા લાગ્યા કે :–આ બિચારા પશુ કાણુ માત્ર છે, અને આ ગરીબડાથી ભાગવુ શુ ? જો પશુથી પણ ભય પામીશ, તેા લેાકેા પણ મારી મશ્કરી કરશે; આ પ્રમાણે અહકારથી તે ત્યાં જ ઉભા રહ્યો, એટલે સિહે તેને મારી નાખ્યા; કારણ કે શાસ્ત્રમાં પણ એવું સાંભળવામાં આવે છે કે:-- ‘મનુષ્યા કરતાં પણ કાઈ અધિકતર હોય છે; પછી તે મરણ પામીને ગભ થયા. ત્યાંથી ઉટ થયા, ત્યાંથી અશ્વ થયો અને ત્યાર પછા તે જ નગરમાં પુરાહિતને પુત્ર થયો. ત્યાં સર્વ વિદ્યાના તે પારંગત થયો છતાં અહંકારના દોષથી મરણ પામીને તેજ નગરમાં તે ડુબ (અત્યજ) થયા ત્યાં જેમ જેમ પુરાહિત તેને જુએ, તેમ તેમ તેના પર તેના સ્નેહ થતા ગયા.
