________________
૧૩૫
છેાડી, એટલે તેને જોતાંજ ઉત્પન્ન થયેલ વૈરભાવથી તે તેના તરફ દોડી, પણ પાસે ઉભેલા માણસેાએ પ્રેર્યાં છતાં તે તેની છાયામાં આવી ન શકી. આ પ્રમાણે બંને આશ્ચય જોઈને તે યંત્ર એ તામ્રમય કરાવીને તેમાંથી એક તેણે પેાતાની પાસે રાખ્યા અને એક ગુરૂ મહારાજને ભેટ કર્યો. કારણ કે સજ્જના ઉપકારને કદી પણ ભુલી જતા નથી. ત્યારથી તે રાજા સ્થાન, યાન, ગૃહ, ગામ, સભા, વિજન કે વનમાં– કયાંય પણ શ્રી ગુરૂને મુકતા નહિ.
એકદા બાદશાહે ગુજર દેશમાં જવાની ઇચ્છાથી ગામની બહાર એક વટવૃક્ષની નીચે પ્રસ્થાન કર્યું. ત્યાં શીતલ, નિખિડ છાયાવાળા વિશાળ અને મનગમતા એવા તે વૃક્ષને પુનઃ પુનઃ નિહાળતાં તે બાદશાહે ગુરૂને પૂછ્યું કેઃ—હે વિભા ! આ વટવૃક્ષ બહુ સુંદર છે; એટલે તેના મનાભાવને જાણનારા એવા આચાર્ય મેલ્યા કેઃ—જો તમારી ઇચ્છા હાય, તે એ સાથે ચાલે. પછી રાજાએ પેાતાની ઈચ્છા જણાવી અને પ્રયાણ કર્યુ, એટલે સૂર્ના પ્રભાવથી તે વટવૃક્ષ પણ સેવકની જેમ ચાલવા લાગ્યું. તે વટવૃક્ષને ચાલતું જોઇને લેક પેાતાના લેાચનને વિકસ્વર વિકસ્વર કરીને સૂરી ૢ તથા રાજાની પગલે પગલે પ્રશંસા કરવા લાગ્યા. હવે કેટલાકમા` એળ ગ્યા પછી રાજાએ ગુરૂને કહ્યું કે:—‘આ વટવૃક્ષને હવે વિસર્જન કરો કારણ કે એને બહુ ફેરો થયા.' એટલે સૂરિએ વટને કહ્યું કેઃ—‘હે વટ ! રાજાને નમસ્કાર કીને સ્વસ્થાનકે ચાલ્યા જા. આથી તેણે પણ સુશિષ્યની જેમ તેજ પ્રમાણે કર્યું.... પછી રાજા મારવાડમાં આબ્યા, એટલે ત્યાંના નગર જના દરેક સ્થળે હાથમાં ભેટણા લઈને આવવા લાગ્યા. એવામાં તે લેાકાને સામાન્ય વેષધારી જોઈને રાજાએ ગુરૂને પૂછ્યું:— ‘આ લેાકેા લુંટાયેલાની જેમ આવા કેમ દેખાય છે ?’ ગુરૂ મેલ્યા કેઃ—હે રાજન ! દેશાચારથી અથવા તેા બહુ દ્રવ્યના
