________________
૧૨૬ હવે તે વખતે ભગવંતના પરિવારમાં ત્યાં અઢાર હજાર સાધુઓ હતા. એવામાં શ્રીકૃષ્ણ પ્રભુને કહ્યું. કે- “હે ભગવન્! જે આપની આજ્ઞા હેય, તો સર્વ સાધુઓને વાંદણ દેવાની મારી ઈચ્છા છે.” એટલે પ્રભુએ તેને લાભ જાણીને અનુજ્ઞા આપી. પછી સોળ હજાર રાજાઓથી પરવારીને ઋષિઓને તેણે વાંદણા આપ્યા. તે વખતે અત્યંત વધતા જતા હર્ષથી પૂરિત અને ભક્તિથી ભાસુર એવા કૃષ્ણ શત્રુના ઉચ્છેદને માટે તૈયાર થયેલા સુભટની જેમ ભાસવા લાગ્યું. પછી વચમાં શ્રમિત થઈ ગયેલા અન્ય રાજાઓ વાંદણ ન આપી શક્યા, પણ પિતાના સ્વામીની ભક્તિને લીધે વીરાએ પ્રાંત સુધી વાંદણ આપ્યાં. એવામાં કૃષ્ણ ભગવંતને પૂછયું કે“હે ભગવન્! ત્રણ ત્રેસઠ યુદ્ધ કરતાં મને આટલે શ્રમ લાગે હે, કે જેટલે શ્રમ અને અત્યારે લાગ્યું. માટે હેવિ ! તેનું મને શું ફળ મળશે?” ભગવંત બેલ્યા કે –“હે હરે! તેં ચતુર્થ નરકને ઉપાર્જન કરેલાં કર્મ પુદગલે ખપાવ્યા અને તીર્થકર કર્મ ઉપાર્જન કર્યું. અને આ વીરાને તે તુ સંતુષ્ટ થઈને જેટલું આપીશ, તેટલું ફળ મળશે. કારણ કે એણે માત્ર તારી ભક્તિને લીધે વાંદણ આપ્યા છે. પણ ભાવથી આપ્યા નથી.” ઈત્યાદિ ભગવંત પાસે અન્ય પણ કાંઈ પૂછીને અને તેમને નમસ્કાર કરીને કૃષ્ણ તથા અન્ય લોકે અનુક્રમે પિતાપિતાના ઘરે ગયા.
આ પ્રમાણે દ્રવ્ય અને ભાવથી કૃતિકર્મ (વાંદણ) ના સંબંધમાં આ દષ્ટાંત કહેવામાં આવ્યું. માટે હે ભવ્ય જ ! ગુણ–દોષને વિવેક રાખી ગુરૂ મહારાજના ચરણકમળમાં તે વાંદણું આપે, કે જેથી પરમ પુણ્યની ( ઉચ્ચ પદની) પ્રાપ્તિ થાય.
