________________
૧૩૦
થે ઉપદેશ
સાધર્મિકપર આસ્થા, ગુરૂભક્તિ, તીર્થની ઉન્નતિ અને પરિગ્રહાદિકની નિવૃત્તિ-એ ગુણે પેથડશાહ શ્રાવકમાં હતા, તેવા બીજા કેઈમાં ભાગ્યેજ હશે.
પેથડશાહ શ્રાવકની કથા વિદ્યાપુરમાં પેથડશાહ નામને એક નિર્ધન વણિક હત તેણે શ્રી ધર્મઘોષસૂરિ પાસે ધર્મ અંગીકાર કર્યો. એકદા તે ગુરૂમહારાજનીજ પાસે પરિગ્રહના પ્રમાણમાં પિતાના દ્રવ્ય સંબંધી પાંચસે દ્રમ્મોને તે જેટલામાં નિયમ કરે છે, તેવામાં તેના પ્રબળ ભાગ્ય જાણુંને ગુરૂ મહારાજે તેને નિષેધ કર્યો, અને કહ્યું કે-“હે ભદ્ર ! તારે એવી રીતે નિયમ કરે. કે જેથી વ્રતભગ ન થાય એટલે તે બે કે:-“હે ભગવાન ! મારાં એવાં ભાગ્ય ક્યાંથી ? કે જેથી હું સમૃદ્ધિવાન થાઉં તથાપિ પંચલક્ષ કરતાં અધિકને હું નિયમ લઉં છું.” ગુરૂ બોલ્યા કે-“હે વત્સ! તુ માટે શેઠ થઈશ કારણ કે તારું ભાગ્ય મોટું છે. આ પ્રમાણે શ્રવણ કરી ગુરૂમહારાજને નમીને તે સ્વસ્થાને આવ્યા. - હવે એકદા ત્યાં દુભિક્ષ પડતાં પોતાના નિર્વાહનો પણ અસંભવ થતાં પોતાની સ્ત્રી સહિત તેણે માલવ દેશ તરફ પ્રયાણ કર્યું અને અનુક્રમે જેટલામાં તે માંડવગઢ નામના નગરની પ્રતોલી આગળ આવ્યા, તેવામાં સર્પના શિરપર રહેલી દુર્ગા વામ ભાગે થઈને બોલી. એટલે તેવું આશ્ચર્ય જોઈને ભયભીત થઈ તે જેટલામાં વિલંબ કરે છે, તેટલામાં કઈ શાસ્ત્રજ્ઞ પુરૂષે તેને કહ્યું કે:-“હે વણિક! તું મુગ્ધ
