________________
શેઠ પુનમચંદજીએ જૈન ઇતિહાસનું ઉત્તમ અવલોકન અને અભ્યાસ
કરેલ છે અને કેન્ફરન્સનું સ્વાગત કરતાં તેમણે જે હિસ્ટોરિકલ છટાદાર અને વિદ્વતાભર્યું ભાષણ કરેલું છે તે વાંચતાં નેલેજ. તેમના અતિહાસિક જ્ઞાન માટે માન પેદા થયા વગર
રહેતું નથી. વળી કેળવણી સંબંધી પણ તેમણે ઘણુ ઉમદા વિચારે પોતાના ભાષણમાં દર્શાવ્યા છે. કેન્ફરન્સનું સ્વાગત કરતી વખતે તેમણે ઘણી જ ગંભીરતાથી શાંત અને
ચિત્તાકર્ષક સ્વરે ભાષણ આપ્યું હતું. ભાષણમાં માતૃભૂમિ સ્વાગતનું પરનો પ્યાર તેને ઉજવળ ઇતિહાસ કહેતાં હદયમાં ભાષણ. ઉમળકાઓમાં ઉછળતા તે કેન્ફરન્સમાં હાજર રહેલા
ઓએ જોયો હતે. વિદ્વતાભરી મધુર અને સંસ્કાર વાળી માતૃભાષા ગુજરાતીમાં તેમણે પોતાનું ભાષણ નીચે પ્રમાણે આપ્યું હતું – પરમપ્રિય સ્વધર્મનુયાયીબધુઓ બહેને અને સંસ્થા
જુદાં જુદાં વૃક્ષથી ખીચો ખીચ ભરાયેલું વન ઈ સવને થાય છે. એથી વિષેશ આહાદ તરેહ તરેહનાં ન્હાનાં મહોટાં ફુલ વૃક્ષ, કુસુમલતાઓ, ભૂમિપર પથરાતી વિલે અને સુંદર સુશોભિત નવિન નવિન આકૃતિમાં ઉગાડેલા ઘાસથી દેદિપ્યમાન બાગથી થાય છે. એક સ્થાને કમસર ફરનીચર ગઠવવામાં આવે છે તે તે સ્થાન પણ રમણિય લાગે છે; તે આ મંડપમાં કે જેને પૂજ્ય ધર્માચાર્યો, ભિન્ન ભિન્ન નગરના વૃધ્ધ, ઉત્સાહી તરૂણે અને શ્રી રત્નો અલંકૃત કરે છે તે મંડપ સૌને કેટલા મેદ આપે ! સુર્યથી વિકાસ પામતા કમળને જોઈ હર્ષ થાય છે તે પછી જ્ઞાન સુર્યના ઉદયથી એક જ સ્થાને વદન કમળો તથા નયન કમળો હજારના સમૂહમાં વિકાસ પામતાં જોઈ કેટલો આનંદ થાય? આ આનંદનું વર્ણન ભાષાના કયા શબ્દોમાં કરવું તે ભાષાનિપુણ માણસેને અરે ! સરસ્વતિદેવિને માટે મુશકેલ છે તો હું શું કહિ શકું? તેથી માત્ર એટલું જ કહેવું છે કે આપ સર્વ ધર્મશિલ બધુઓને સામાન્ય કાર્ય માટે બીરાજેલા જોઈ હું આનંદમાં ગરકાવ થઈ જાઉં છું અને તેના લીધે હું જે ફરજ બજાવવા ઉણે થયો છું તેમાં વિલંબ થતો હોય તે આપ બધુઓની હું પ્રથમથી જ ક્ષમા ઈચ્છું છું.
