________________
L
આત્મજાગૃતિ
પ્ર,માણિક નિષ્ઠામાંથી પ્રગટે છે, અને તે પ્રસંગે મૃત્યુના પણ એક પ્રકારના આનંદ માણી શકાય છે. માળા છેડી અનંત ગગનમાં ઊડતા પંખી જેવા.
માનવી અને માળા.
આત્મપંખી ! તું અળવિહારી છે. અનત આકાશમાં ઊ નાર તું મુક્ત પુખી છે. માળામાં તુ' વસે છે, પણ સાળા એ તુ નથી. માળા તારાથી ભિન્ન છે. તું તાશ માળાને સ્વચ્છ છે સુંદર રાખજે. કાંટા-જાખરાં, લાવીને તારા માળામાં ન ભરતે. નહિ તે અવસરે તુ જ એમાં ભરાઈ જઈશ ઊડવા ધારીશ ત્યારે નહિ ઊડી શકે અને તારા માળાના દ્વાર પણ મેટાં રાખશે કે જેથી ઊડતી વખતે તારી પાંખોને ઇજા ન થાય.
માણસા ઘર ઈંટ ચૂનાથી બાંધે છે. પ'ખીએ માળે ઘાસથી બાંધે છે-દેહને રહેવાના માળે ઇટ, ચૂના ને માટીથી ખ ંધાય, પણ રે આપણા આત્માના માળે કર્યો ? આ દેહ એ આત્માને માળા છે. પંખી જેમ મળાને મૂકીને ઊડે છે અને માણુસ અગલાને છેડીને બહાર વિહરવા જાય છે, તેમ આત્મા આ ફ્રેડને છેડીને પહેાકના પ્રવાસે ઊપડે છે. પખીને માળે સાથે નથી આવતે. માણસને મગàા સાથે નથી આવતા, આત્માને આ દેહ સાથે નથી જતા. છતાં પુખીને અને માણસને કેવી મમતા છે ? એક ભાઇને પૂછ્યું: આ બગàા કાને છે ? એણે પેાતાની છાતી પર હાથ મૂકતાં ગર્વથી કહ્યું: મારા છે. આપજોતા નથી? બંગલા પર મારું જ નામ છે!” એમ કહો એણે તકતી સામે આંગળી ચીધી, પણ આ ભેળા જીવને વિચાર શુ નથી આવતા કે આ કત્યાં તારે છે ? તારા દાદા મૂકીને ગયા, તારા બાપા ય મૂકીને ગયા અને હવે થાડા દિવસમાં તુ ય મૂકીને જવાને. તારા સગા દિકરા પશુ તારી અગ્નિ-સંસ્કાર આ
(
C
