________________
દિવ્ય દષ્ટિ
૧૪૫
લાગે છે, ખરું ને? પણ આપણે પણ આપણું સ્વરૂપ કયા ઓળખીએ છીએ? આપણે પોતાના સ્વભાવનું, પિતાની વૃત્તિ એનું, પિતાના માનસનું આપણને પોતાને જ ભાન નથી. બીજાની વૃત્તિઓને અને વિચારીને આપણે જેટલે અભ્યાસ કરીએ છીએ, એટલે આપણે પિતાને અભ્યાસ કયારે કર્યો છે? - આંખમાં મેતિ આવે તે માણસ પોતાના સ્વજનને પણ ઓળખી શકતું નથી. કેઈ કુશળ ડેકટર મળે, મેતિયે ઉતારે અને યંગ્ય ચમા મળે તે એ જોઈ શકે, તેમ માણસની આંખ પર વિકારને મેતિયે આવ્યું હોય તે એ પિતાના સ્વરૂપને કઈ રોતે જોઈ શકે? સદ્દગુરુને વેગ મળે, એ વિકારના મેતિ યાને ઉતારે, જ્ઞાનનું અંજન કરે, દિવ્ય ચક્ષુ મળે, તે સમજાય કે આમા માટે હેડ છે. દેહ માટે આમાં નથી જ. શરીર માટે વ છે, વા માટે દેહ નથી. માણસને લાગે કે વર વિના દેહને ફાયદો થવાનું છે તો એ અવસરે વસ્ત્રને પણ ફગાવી દે છે. તેમ જ્યારે આત્માને એમ લાગે કે આ દેહના અપણથી આત્માને લાભ છે, તે દેડના અપરણમાં પણ આત્માને આનંદ આવે. આપણે આપણને આખો ઇતિહાસ વાંચીશું તે લાગશે કે અર્પણની પાછળ આવી કે મહાન ને દિવ્ય ભાવના જ કામ કરી રહી હતી. આ દૃષ્ટિ આવ્યા પછી માણસ પામર નથી રહતે. એનામાં નવું બળ , નવું તેજ, નવે જુસે આવે છે. આ બળ દેહનું નહિ પણ આત્માનું છે. - હાથી દેહની અપેક્ષાએ ઘણે બળવાન હોય છે. દશ સિંહ ભેગા થાય તોય હાથીના કૂલ બળને ન પહોંચી શકે. એટલે હાથી બળવાન હોય, છતાં એક જ સિંહની ગજને દશ હાથીને ઢીલા કરી દે છે. ઘણીવાર તે એની વાત સાંભળી હાથી છવ લઈ નાસે છે, એનું કારણ એ જ કે સિંહની ચેતનામાં .રુષ છે.
