________________
આત્મજાગૃતિ
૨૧
રીતે વનવિહાર કરી શકત, પણ આ તે ઘેટાં સાથે રમેલું. આમાં શિય કે શક્તિ કેમ પ્રગટે?
એક વાર સરિતાકિનારે આ ઘેટાં પાણું પી રહ્યાં હતાં ત્યારે પર્વતની ગુફામાંથી કઈ સિંહ બહાર આવ્યા અને પર્વતની ટોચ પર આવી એણે ગર્જના કરી, ત્રાડ સાંભળી ઘેટાં ને ભરવાડ તે જીવ લઈ નાઠા. આ સિંહબાળ પણ દેડયું, એણે દેડતાં
ડતાં પાછું વાળીને જોયું. ત્યાં બંનેની આંખે મળી. ટોચ પર રહેલા સિંહને થયું કે આ તે મારે જાત ભાઈ છે. સિંહ ઘેટાના ટેળામાં કેમ? આ મારાથી કેમ ડરે છે? એણે ગર્જના કરી કહ્યું વિચાર કર. દોડ નહિ. આપણે એક જ કૂળના છીએ. તારે મારાથી ડરવાનું ના હોય. તું પણ મારી જેમ ગર્જના કરી શકે, ત્રાડ નાંખી શકે, પૂછડું પછાડી શકે અને મુક્ત રીતે આ જંગલમાં વિહરી શકે. જે તું તને ઓળખે તે!
પણ એમ કાંઈ એ માને? વર્ષોથી ઘર કરીને બેઠેલી વાત એક ક્ષણમાં કાંઈ નીકળી જાય? એ તો નાડું અને ઘેટાનાં ટેળા ભેગું થઈ ગયું. પણ પેલા સિહના છેલા શબ્દોના પડઘા એના મગજમાં રમવા લાગ્યા, “ તું તને ઓળખ. ગર્જના કરવા પ્રયત્ન કરી જે.” આ શબ્દો એના મનમાંથી કેમેય ખસે નહિ, એણે અવાજ કરવા પ્રયત્ન આદર્યો, પણ બેં બેં અવાજ નીકળે. ઘણું કાળના ઘેટાના સહવાસથી એ પિતાને અવાજ પણ ખોઈ બેઠું હતું, - એક સાંજે સરિતાકિનારે એ સિંહ પાણી પીવા ગયે ત્યારે એણે પિતાનું પ્રતિબિંબ પાણીમાં જોયું તે પિતાનું શરીર આ ઘેટાં જેવું નહિ પણ પેલા સિંહ જેવું હતું! હવે એને સિંહના શબ્દોમાં વિશ્વાસ બેઠો. એણે પ્રયત્ન આદર્યો. એક વાર-બે વાર-ત્રણ વાર અને
એના અવાજમાં રણકો આવે. ઘેટાં ભડકયાં. ભાગવા લાગ્યાં સિંહમાં આત્મવિશ્વાસ પ્રગટ. એણે જરા જેર કર્યું ત્યાં
