________________
જીવનમાં ધમ આવે. મહામંત્રી ઉદયને પ્રભુનું નામ જપતાં મૃત્યુનું શરણ લીધું. એ પછી રાજ્ય તરફથી તરગાળાને સારું ઈનામ આપવા લાગ્યા, ત્યારે એણે એને અસ્વીકાર કરતાં કહ્યું “ના, દ્રવ્ય મારે ન ખપે. જે વેશના દર્શનથી મહામંત્રી જેવાનું મરણ સુધર્યું, જે વેશના ચરણોમાં ઉદયન જેવા મહામંત્રી પણ નમે એ પાવનકારી પવિત્ર વેશ મળવા છતાં હું છોડું તે મારા જે નિર્ભાગી કણ? મને ત્યાગના પંથે જવા દો. હું કઈ જ્ઞાની ગુરુના શરણમાં જઈ, શાસ્ત્રને અભ્યાસ કરી, ચારિત્ર પાળી મારા જીવનને ધન્ય બનાવીશ. મને જવા દેઃ અરિહંત શરણું પહજજામિ.”
વેશ લઈને ભજવતાં આવડ જોઈએ. તમે પણ મનુષ્યભવને વેશ ભજવે છે ને? છપ્પન ઈચને ડગલે પહેરવા માત્રથી કાંઈ મનુષ્ય ન થવાય. બહારના વેશમાં સૌ સારા દેખાય છે, સારા દેખાવાને પ્રયત્ન પણ કરે છે, પણ ખરેખર સારા થવાને પ્રયત્ન કેટલા કરે છે? ફોટો પડાવવા જાઓ ત્યારે કેવા દેખાઓ છે? બહાર સુંદર અને અંદર બગાડ, આ કયાં સુધી ચાલશે? અંતે પ્રભુના દરબારમાં તે અંદરનું બહાર આવ્યા વિના નહિ રહે ને? “
કુદરતે આપણી છાતીમાં વિચારે જોવાની બારી નથી મૂકી. એવી બારી હોય તે શું પરિણામ આવે? પોલ બધી ઊઘડી જ જાય ને! બધા દાવપેચ દેખાવા લાગે ને ! તમારા દિલમાં કેણું રમે છે! એને કેવા વિચાર આવે છે એ બધું દેખાય તે પછી તમારે કઈ સંગ પણ ન કરે! પેટને છોકરે પણ કહે કે તમે દૂર રહે, સ્ત્રી પણ સંભળાવી દે કે તમે કેવા છો તે હવે જઈ લીધા. પતિ પણ કહી દે કે તું કેવી સતી છે તે સમજાઈ ગયું. પણું સારું છે કે એવી બારી નથી. પણ દુનિયા ન જુએ તે કાંઈ નહીં. અનંત સિદ્ધો તે જુએ છે ને? પ્રભુ આપણુ કાયોને સાક્ષી છે, માટે મનુષ્યત્વની છબીને ધર્મની ફેમથી મઢે.
