________________
આત્મજાગૃતિ
ત્યારે ફરી પ્રશ્ન કર્યો. તે પછી વાતે વિના અમારે સમય કઈ રીતે પસાર થાય? અમે તે મૂંઝાઈ જઈએ...
મને વિચાર આવ્યેઃ જે લેકે વાત વિના રહી શકતા નથી, ઘંઘાટ વિના જીવી શકતા નથી, કોલાહલ વિના જેમને પિતાનું જીવન શૂન્ય લાગે છે, આવા માણસને આ મોક્ષની પ્રકાશમય પ્રદેશની કુલ૫નાય ક્યાંથી આવે ? કેફમાં કદી . સ્વસ્થ વિચાર આવતું જ નથી. મેહને પણ કેફ છે. એમાં આત્માની સહજ . ને વાસ્તવિક દષ્ટિનો વિકાસ કયાંથી હોય?
આત્માની નૈસર્ગિક દષ્ટિ જાગે તો સમજાય કે આત્મા જ એક એવી ચીજ છે, જેને અગ્નિ બાળી ન શકે, પવન સૂકવી ન શકે, તલવાર છેદી ન શકે, પાણી ભીંજવી ન શકે, તે સ્નાન વિના પણ પવિત્ર છે અને આભૂષણે વિન પણ સુંદરતમ છે.
આવા આત્મસન્દર્યનું એકાદ કિરણ પણ મળે તે આ દષ્ટિ ધન્ય બને. એ વિના તો આ આંખ શિયાળને ખાવા ય ક્ય નથી.
ગીએ હાથ, કાન, આંખ ખાવાની ના કહી, ત્યારે શિયાળે કહ્યું: “તે આ બે પગ ખાઉં? યેગી કહે પરી ા તીર્થ ભાઈ, પગ પણ ખાઈશ નહિ કારણ કે એ તીથે ગયા નથી. કદાચ કઈક વાર તીથે જાય તે પણ ઘોડાગાડીમાં, મેટરમાં કે ડાળીમાં, બીજાને પિતાને ભાર આપી તીર્થ ગયા તેથી શું વયું? પોતાના સ્નેહી આવવાના છે એમ જાણવા મળે અને વાહન ન હોય તે પગે ચાલીને પણ સામે જાય. સવારે ફરવા જવાનું, walking જવાનું હોય તે માઈલે સુધી ચાલે. કેઈ આસામી ફેઈલ થઈ જવાની છે, એમ સાંભળે તે અધરાતે પણ વાહન વિના ત્યાં દેડી જાય, પણ યાત્રાએ જતાં થાક લાગે.
.
