________________
૧૪૦
આત્મજાગૃતિ સતું તે નથી જ, માટે જેવી વસ્તુઓમાં ગ્રહણ અને ત્યાગને વિવેક જોઈએ; ચગ્ય વસ્તુને આદર અને અચાગ્યનો ત્યાગ,
માની જેમ છેડવાઓને રેપે છે અને નકામા છેડવાઓને ઉખેડી નાંખીને બગીચાને નયનમનહર અને સુંદર બનાવે છે તેમ આપણું મગજને પણ એક સુંદર બગીચો બનાવ જોઈએ. પણ શું સુંદર બગીચે વાતો કયેથી બની જાય? આપણે પણ માળીની જેમ સારા વિચારોના છોડવાઓ મગજના કયારામાં રેપીએ અને ખરાબને દૂર કરીએ તે એ બને. પછી એ સ્થાનમાં કેવી શાંતિ મળે! કે આનંદ આવે ! કેવો સુરભિની છેળો ઊછળે! પછી આપણને એ સ્થળમાં અશાંતિને અનુભવ થાય ખર! એ સ્થળમાં તે આપણે ઠંડા, શાંત અને પુલકિત થઈ વિહરવાના. પણ આપણે આપણું આ સુંદર બગીચાને નકામા વિચારે ભરી અરણ્યમાં ફેરવી નાંખ્યું છે, જ્યાં એકલા જતાં આપણને પિતાને પણ ક્ષેભ થાય છે. જાણે ચારે બાજુ ભયના ભણકારા વાગતા ન હોય! જાણે આમથી આવશે કે તેમથી આવશે! આજ આપણું મગજ સુંદર બગીચે મટી ભયાનક અરણ્ય બન્યું છે, ત્યાં ફૂલ અને બુલબુલ નથી પણ કાંટા અને કાગડા છે, ત્યાં પ્રેમની ખુ નથી, પણ પાપની બદબ છૂટે છે.
માણસમાં દિવ્યતા આવે તે એની દષ્ટિમાં ફેર પડી જાય છે. એ સારું અને ખરાબ પારખી શકે છે. એક દશ્ય
એક ગામ બહાર સરોવરની પાળે એક નવજુવાન સ્ત્રીનું શબ પડયું હતું. એના શરીર પર અનેક અલંકારો હતા, મુખ
