________________
દિવ્ય દષ્ટિ
૧૪ પર શાંતિ હતી. જાણે પ્રગાઢ ઊંઘમાં ન હોય એમ એ પડી હતી! આ મુસાફર સ્ત્રીનું શબ જેવા આખું ગામ ભેગું થયું. પહેલાં એક ચેરની નજર એના પર પડી. એના મનમાં થયું-હું મોડો પડયે, જે પહેલાં આવ્યે હેત તે કેવું સારું થાત! આટલા બધા અલંકારે મળ્યાં હેત તો બે પાંચ વરસની પીડા ટળી જાત.”
તે સમયે કામી વિચારી રહ્યો હતે-“શું મત્ત યૌવન છે! જીવતી મળી હતી તે જન્મારે સફળ થઈ જાત !” દૂર દૂર એક શિયાળ સંતાઈને જોઈ રહ્યું હતું, એ વિચારતું હતું : “આ શબને મૂકીને આ લોકે ચાલ્યા જાય તે કેવું સારું! કેટલું મોટું શરીર ! સાત દિવસ પેટ ભરીને ખાઉં તોયે ન ખૂટે !
ત્યાં થઈને એક ગુરુ શિષ્ય ચાલ્યા જતા હતા. એમણે જોયું. અને ગુરુએ પિતાના શિષ્યને કહ્યું “વત્સ! જોયું, જગત કેવું નશ્વર છે! આ યૌવનના વૈભવથી છલકાતે દેહ પણ અણધાર્યો ઢળી પડ્યો! એના હૈયામાં કેટકેટલા કોડ હશે! પણ તે બધા અપૂણું જ રહ્યા, પ્રાણી માત્રને અણધારી આ મહાયાત્રા આદરવી પડે છે. આ તનને ગર્વ નકામે છે, આ દેહનું અભિમાન છેટું છે. આપણે તંદુરસ્તી છે. ત્યાં સુધી સંયમની સાધના કરી લેવી. કાળ કેઈનાય પર કૃપા કરવાને નથી.” એમ વિચારી તે ત્યાગને પંથે આગળ વધ્યા. ' ' * આ ઉપરથી સમજાશે કે વરતુ એક જ છે પણ ચારેના દષ્ટિબિંદુ જુદાં છે. ચાર જણમાંથી સંતની આંખમાં દિવ્યતા હોવાને કારણે જે શરીર કામીને કામ તરફ પ્રેરતું હતું તે જે શરીર ત્યાગીને વૈરાગ્ય અને ચિંતનનું પ્રેરણાધામ બન્યું હતું. - આપણી દષ્ટિ મંગળમય હેવી જોઈએ. બિલવમંગળની જેમ દષ્ટિને ખેવાની જરૂર નથી. દષ્ટિ ઘણી જ ઉપયોગી વરતું છે.
