________________
માનવતાનાં સોપાન
૧૧૫
ઊભાં થયાં છે. ખરી રીતે આ ભય હવે ન જોઈએ. પ્રાણી અને માનવી વચ્ચે તે અભય અને વિશ્વાસ હવે જોઈએ!
ભગવાનનાં ઘણું વિશેષણમાં એક વિશેષણ છે–ચમચા કેવું સુંદર છે આ વિશેષણ! ભગવાન અભયના દેનાર છે. દુશ્મનનેય ભગવાન તરફથી ભય નહિ. ફુર પ્રાણી પણ ભગવાન પાસે અભય થઈને આવે. એટલે ભગવાન સાચા અર્થમાં દાતા છે. આપણે એમના જ ભક્ત છીએ, પણ આપણે દાતા નહિ, પણ ખાતા. જેનું મળે તેનું ખાધે જ જઈએ.
ભગવાન બધું ય જાણે છે. શું કર્યું, શું કરે છે ને શું કરશે. બધુંય જાણવા છતાં એનાથી ભય નહિ. ખૂન કરીને ગયેલે ખૂની પણ દયા માટે પ્રભુ પાસે જાય તે પ્રભુ સભા વચ્ચે એમ ન કહે કે “અલ્યા ખૂની ! તું અહીં કેમ આવ્યું?
એ કરુણાસાગર તે એના ઉપર પણ ક્ષમા અને અભયની દષ્ટિ જ નાખવાના. એટલે પાપી પણ એમની પાસે ભય વિના જઈ શકે છે. - જ્યારે તમારી દશા કેવી છે? કેકની જરા સરખી ય વાત જાણતા હો તે દમ મારતા ફરે કહી દઈશ હે, હું તારું બધું ય જાણું છું. તારી ચેટી મારા હાથમાં છે, એમ કહેતા જાઓ ને તમારે સ્વાથ એમની પાસેથી કઢાવતા જાઓ. તલવાર જેવી તીખી વાણી હોય, ખાબોચિયા જેવું ક્ષુદ્ર હૃદય હાય, કાગડા જેવી દેષગવેષક દષ્ટિ હોય અને શિયાળ જેવી સ્વાર્થસાધુ બુદ્ધિ હેય એવા માણસો અભયદાનને જીવનમાં કઈ રીતે લાવી શકે ? એવા માણસનું મન પ્રાણીમાત્રના કલ્યાણમાં રમે એમ તમને લાગે છે? એવા માણસો માટે તે એમ જ કહેવાય કે બીજાનું ભલું ન કરે તો કાંઈ નહિ પણ કેઈનું બૂરું ન કરે તે ય સારું !
