________________
ક્રમ મુજબ એક પછી એક શ્રેષ્ઠીઓ નજરાણું ધરવા આવતા અને દેશળજી બાવાને નમીને નજરાણું ધરવાપૂર્વક વિદાય થતા. એમાં જ્યાં આગંતુક શ્રેષ્ઠી તરીકે માવજી શેઠનું નામ બોલાયું, ત્યાં જ દેશળજી બાવાની આંખમાં જે ચમક આવી અને હૈયામાં હર્ષ જે રીતે છવાઈ જવા પામ્યો, એ સભાથી અછાનો ન રહી શક્યો.
માવજી શેઠ આગળ આવ્યા, એમની પાછળ પાછળ નજરાણા રૂપે બે-ત્રણ છાબો લઈને સેવકો આવ્યા. એ છાબોમાં માત્ર નજરાણું જ નહિ, પણ ખજાનો ભરવામાં આવ્યો હતો, એવો આભાસ થતાં સભા ટગર-ટગર નજરે દેશળજી બાવા અને માવજી શેઠને નિહાળી રહી. દરવખતે નજરાણાં રૂપે આવતી છાબ કરતાં આ વખતે સંખ્યાની દૃષ્ટિએ પણ વધુ જણાતાં દેશળજી બાવાએ પ્રશ્ન કર્યો. માવજી ! દર વર્ષ કરતાં છાબની સંખ્યા અને છાબોની મોટાઈ વધુ જણાઈ રહી છે, આ મારો ભ્રમ તો નથી ને ?
માવજી શેઠે જવાબ વાળતાં જણાવ્યું: દેશળજી બાવા તરીકે આપનો પુણ્ય-પ્રતાપ વૃદ્ધિ પામી રહ્યો છે. એથી માંડવી-બંદરનો વેપાર-વણજ પણ વધી જ રહ્યો છે. આમાં જો કોઈ ભ્રમને સ્થાન નથી, તો પછી આ છાબ કઈ રીતે ભ્રમનો ભોગ બની શકે. પ્રતિવર્ષ વધતા જતા વેપારવણજની પ્રતીતિ કરાવી જતી આ છાબને ભ્રમની ભૂતાવળ સ્પર્શી શકે એમ પણ નથી.
દેશળજી બાવાએ સવાલ કર્યો : “એટલે ?'
માવજી શેઠે મસ્તક નમાવીને સ્પષ્ટતા કરી કે, આપના પ્રભાવે માંડવી બંદરનો વહીવટ વિસ્તરી રહ્યો છે. એથી વેપારી-વર્ગને થતી આવકમાં પણ વધારો થાય, એ સાવ સહજ ગણાતો હોય, તો પછી નજરાણાની વૃદ્ધિ-સમૃદ્ધિને સૂચવતી આ છાબોની સંખ્યામાં અને મોટાઈમાં જોવા મળતો વધારો આભાસ ન જ હોઈ શકે, એને તો વેપાર-વૃદ્ધિની વધામણી જ ગણી શકાય. ગઈ સાલ કરતાં આ વર્ષે સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
૧૭
