________________
બાલસિંહ ઠાકોરને ભગત યાદ આવ્યા. એમને થયું કે, ભગતજી સમક્ષ હૈયું ખોલીશ, તો જ કંઈક આસાયેશ અનુભવવા મળશે.
વઢવાણમાં લઘુ ભગતના નામે, ભગવાનને ભજનારું એક વ્યક્તિત્વ વસતું હતું. આખા ગામમાં ભગતના હુલામણા નામે જ એ વ્યક્તિત્વ ઓળખાતું હતું. ભલભલા શેઠ-શાહુકારો અને શ્રીમંતોની શેહશરમ એમને નડતી નહિ. હિતની જ વાતો કરવાનો એમનો ધર્મ-વેપાર હતો. અંતરમાંથી જ જ્યારે અંધકાર ઊભરાતો અને પ્રશ્નો-સમસ્યાઓની અતૂટ-અખૂટ વણઝાર વહી નીકળતી, ત્યારે ઘણા ઘણા લોકો સલાહસૂચન લઈને સાચો રાહ પામવા ભગતના શરણે દોડી જતા અને ભગત પોતાનું કર્તવ્ય બરાબર અદા કરતા.
ઠાકોર બાલાશાહનું ભાગ્ય જાગતું હશે, જેથી એમને ભગત સાંભરી આવ્યા. સેવક દ્વારા સંદેશ પાઠવીને ઠાકોરે ભગતને વિનમ્રતાથી કહેવડાવ્યું કે, મારે આજે આપનો ખપ પડ્યો છે. પધારશો, તો માનીશ કે આપે મોટી કૃપા કરી.
બાલાશાહના કહેણને સ્વીકારીને ભગત રાજમહેલે પધાર્યા. ઠાકોરના દોષિત જીવનથી તેઓ પરિચિત હતા, એથી વખત આવ્ય, સાચો રાહ ચીંધવાની ભાવના દરિયાઈ ભરતીની જેમ એમના હૈયે ઉછાળા મારી જ રહી હતી, એથી એઓ સામેથી આવેલા કહેણને સ્વીકાર્યા વિના રહે ખરા ? બાલાશાહનો ચહેરો જોઈને જ ભગત એમની ચિંતા અને અકળામણનો અણસાર પામી ગયા. એમણે સામેથી પૂછ્યું : બાપુ ! અત્યારે યાદ કરવાનું કારણ?
બાલાશાહે જણાવ્યું કે, ભગત ! અત્યારે આમ તો ઊંઘવાનો સમય ગણાય, પણ મારી આંખનાં પોપચાં બિડાવાનું નામ લેતાં નથી અને અંતરમાંથી જાણે અંધકાર ઊભરાઈ રહ્યો હોય એવો ભાસ થાય છે. મને થયું કે, ભગત પધારે, તો કંઈક માર્ગદર્શન મળે.
"સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
૬૫
