________________
ખરો ? મોગલ સમ્રાટને હું મારી દીકરી તો કોઈ પણ ભોગે અને કોઈ પણ કાળે અર્પણ કરવા માગતો નથી. આ ટેકને ટકાવવા મારી દીકરીને સ્વીકારી લેવા કોઈ આગળ આવીને મારી પર ઉપકાર કરે.
ભોજસિંહની વેધક નજર જાણે એમ કહેવા માગતી હતી કે, રત્નાકુમારીનું સગપણ હજી થયું નથી. પણ મૌન રીતે આવું સગપણ સ્વીકારવાની સંમતિ મને કોઈ રાજપૂત આપે અને આના વિપાક રૂપે જે કોઈ પરિસ્થિતિ પેદા થાય, એને વેઠી લેવાની હિંમત રાખવાની તૈયારી રાખે, તો જ મારી ટેક ટકી શકે એમ છે. માટે કોઈ મારી વહારે ધાય એમ હું ઇચ્છું છું.
એ સભામાં યુવાન રાજપૂતો તો ઘણા ઘણા હાજર હતા. પણ બળતા ઘર જેવી રત્નાકુમારીને સ્વીકારવા તો કોણ તૈયાર થાય ? રત્નાકુમારીનું સગપણ હજી સુધી થયું ન હતું, એ હકીકત હતી. છતાં આ હકીકતનો છેદ ઉડાડી દઈને રત્નાકુમારી સાથે સગપણ થઈ ગયાની વાતને દિલ્હીના દરબારમાં માન્યતા આપવી, એટલે જ અકબર સામે નાહકના આક્રમણને આમંત્રણ આપવું ! નાહકના આવા આક્રમણને આમંત્રણ આપવાની જ્યારે કોઈ રજપૂત યુવાને તૈયારી ન જ દાખવી, ત્યારે સંગ્રામસિંહ તરફ ભોજસિંહની આશાભરી નજર મીટ માંડી રહી. બંને મૌન જ હતા. મૌનની એ પળોમાં બંને વચ્ચે જાણે એક જાતના કોલ-કરાર થઈ ગયા. એ કોલ-કરારમાં જાણે એવું નક્કી થઈ જવા પામ્યું કે, ભોજસિંહની દીકરી સાથેના સગપણને સંગ્રામસિંહ, સગપણ ન થયું હોવા છતાં કબૂલ રાખે અને આના વિપાક રૂપે જે કોઈ પરિસ્થિતિ આવી પડે, એને પરાક્રમપૂર્વક પહોંચી વળવા સતત સજ્જ રહે.
મૌનની ભાષામાં જ આવા કોલ-કરાર થઈ જતાં ભોજસિંહ નિશ્ચિત બની ગયા અને સંગ્રામસિંહના માથે જવાબદારીનો મેરુભાર લદાયો. ભોજસિંહની દશા જાણે બળતું ઘર કૃષ્ણાર્પણ કરવા જેવી હતી, જ્યારે એ બળબળતા અર્પણને આનંદભેર સામે પગલે સ્વીકારી લેવા જેવી સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
-
૪૯
