________________
કોઈ માર્ગ ગોતી રહ્યો. ત્યાં જ એને હનુમાન-મંદિરની સારસંભાળ લેતા મહારાજ યાદ આવ્યા. બાપુ અવારનવાર આ મંદિરના દર્શનાર્થે જતા અને મહારાજ સાથે થોડોઘણો સત્સંગ પણ કરતા. એથી મેઘાને એવી આશા બંધાઈ કે, મહારાજ સમક્ષ મૂંઝવણ રજૂ કરીશ તો મને ચોક્કસ માર્ગદર્શન મળ્યા વિના નહિ જ રહે.
મેઘાએ દિલના દરવાજા ખુલ્લા મૂકી દઈને બધી જ વાત મહારાજ સમક્ષ કહી બતાવી. મેઘાની મૂંઝવણ સાંભળીને મહારાજનું દિલ પણ દ્રવી ઊડ્યું. એમણે રસ્તો કાઢતાં જણાવ્યું કે, મેઘા ! આજથી ત્રીજા દિવસે દરબાર હનુમાન-મંદિરમાં દર્શન કરવા આવશે, ત્યારે લાગ જોઈને તું પણ અંદર સુધી ઘૂસી જજે. હું ત્યાંથી ખસી જઈશ. આ એકાંતની તક ઝડપી લઈને તું તારી આપવીતી બાપુને કહી સંભળાવજે. પછી તો તારું કામ જરૂર પડતી જ જશે, એવો મારો વિશ્વાસ છે.
મહારાજે જે માર્ગદર્શન આપ્યું, એ સાંભળી મેઘાને પણ આશા જ નહિ, વિશ્વાસ જાગ્યો કે, આ ઉપાય અવશ્ય કારગત નીવડશે. એણે બરાબર તક સાધી લીધી. સૂચિત સમયે દરબાર હનુમાન-મંદિરે દર્શન માટે પ્રવેશ્યા, ત્યારે બરાબર લાગ જોઈને મેઘો પણ મંદિરમાં પેસી ગયો. દર્શન કર્યા બાદ સત્સંગ માટે દરબાર મહારાજ સાથે બેઠા. ત્યાં જ મેઘો ટપકી પડ્યો. કામના બહાને મહારાજ અન્યત્ર જતા રહ્યા, આ પછી પોતાને એકીટસે નિહાળી રહેલા દરબારને મેઘાએ પૂછ્યું કે, બાપુ ! ઓળખાણ પડે છે કે આ સેવકને સાવ જ ભૂલી ગયા? જો કે એ વાતને બે વર્ષ જેવો ગાળો વીતી ગયો છે. આપના મનોરથ પૂરા કરવા અશ્વ શણગારની કળા શીખવા કોઈ ભુજ ગયું હતું, એ યાદ આવે છે? હું એ જ મેઘો. કચ્છની કળા શીખીને ક્યારનોય બીલખામાં આવી ગયો છું. | દરબારને જાણે કશુંક યાદ આવી રહ્યું હોય, એવી મુદ્રાપૂર્વક એમણે પૂછ્યું કે, એ મેઘો તું જ? ભુજથી ક્યારનોય આવી ગયો છે, તો મને મળવામાં તે કેમ આટલું મોડું કર્યું? સોરઠનું નામ રોશન થાય, એ ૩૪
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
