________________
| * પોતાની દીકરીઓ જેવી સાધ્વીઓનો મોહ જાણી એમને સંબોધિત કરતાં કહ્યું કે, “ધીરજ ધારણ કરજો, રડતાં નહિ. હિમ્મત રાખજો. વીર બની જ્ઞાન, ધ્યાન અને આત્મકલ્યાણના માર્ગ પર આગળ વધજો. મારા આશીર્વાદ તમારી સાથે છે.' ત્યાર પછી ચોર્યાસી લાખ જીવયોનિના જીવોની ક્ષમા માંગી. ચતુર્વિધ આહારનો ત્યાગ કર્યો અને જાતે જ પચ્ચકખાણ' નું ઉચ્ચારણ કર્યું. આગરાથી શ્રીમતી ઉષાબહેન આવ્યાં અને અમદાવાદથી પંડિત બેચરદાસ (એમના વિદ્યાગુરુ)નાં પત્ની શ્રીમતી અજવાળી બહેન એ સમયે આવ્યાં. એમને આશીર્વાદ આપી સમાધિમાં બેસી ગયાં. સ્તોત્ર પાઠ કરવામાં આવ્યો. થોડી વાર પછી એમણે કહ્યું ‘તમે સૌ શાંતચિત્ત થઈ જાઓ. મને કોઈ સ્પર્શ ન કરે. મારી ધ્યાનધારામાં વિબ પડે છે. અંતે પોતાની સાધ્વીઓને પણ બહાર જવા આદેશ આપ્યો અને કહ્યું કે, હું મારા અને મારા પ્રભુ વચ્ચે કોઈ આડ રાખવા નથી ઇચ્છતી.” તેઓ લગભગ પોણા પાંચ કલાક સુધી એ જ અવસ્થામાં અર્ધ પદ્માસનની મુદ્રામાં બેસી રહ્યાં. એ અવસ્થામાં, ડૉક્ટરોના મત અનુસાર એમના અસહ્ય દર્દને કારણે પાણી પાંચ મિનિટ સુધી બેસવાનું પણ શક્ય નહોતું. જેને ડૉક્ટરો શરીરના બળ પર અસંભવિત માનતા હતા, તેઓ એને આત્મબળ વડે સંભવિત બનાવી રહ્યાં હતાં.
સંપર્ણ સંધ આ દ્રશ્ય જોઇ આશ્ચર્યચકિત થઇ ગયો, કારણ કે, આવા પ્રસંગે પણ મહારાજશ્રીના મુખમંડલ ઉપર અપાર શાંતિ, સૌમ્યતા અને પ્રશમરસ છલકાઇ રહ્યાં હતાં.
શ્રી પ્રકાશભાઇ પુસ્તકોવાળા જયારે દોઢ કલાક સુધી લોગસ્સનો પાઠ સંભળાવતા રહ્યા હતા ત્યારે, ‘આરુગ્ગ બોરિલાભ સમાવિવર મુત્તમ દિત' પદ આવે ત્યારે એમના હાથ જોડાઈ જતા હતા અને આંખો ભાવથી પૂર્ણ થઇ ઊઠતી. આંખો શંખેશ્વર દાદા તરફ મંડાઈ રહેતી.
આ રીતે મહારાજશ્રી ૬૦ વર્ષનું આયુષ્ય પામ્યા. કેટલું જીવ્યા એ મહત્ત્વનું નથી, કેવી રીતે જીવ્યા એ મહત્ત્વનું છે. એમણે આપણને જીવતાં તો શીખવ્યું હતું, હવે વીર મનુષ્યોની જેમ મરવાનું પણ શીખવી ગયાં.
એમણે પોતાના જીવનનો અવધિકાળ જાણી લીધો હતો, તેથી સૌ પ્રથમ ગુરુ મહારાજ વિજયવલ્લભસૂરીશ્વરજીની પ્રતિમાજીનો આદેશ અપાવી દીધો. ગુરુ વલ્લભની પ્રતિમાની બોલી ગુરુ આત્મ વલ્લભના દિવાના પરમ ગુરુભક્ત શ્રી શૈલેશભાઈ કોઠારીને આપી મહારાજજીએ પંજાબીઓને કહ્યું કે, “આનાથી હું પંજાબી અને ગુજરાતી ગુરુભક્તોને નેહતાંતણે બાંધી રહી છું. સાધ્વીજી મહારાજ કેવાં દીર્ઘદ્રષ્ટા હતાં. બીજે મહિને ચાર ભગવંત અને ચારેય ગુરુદેવોની બોલીઓ પણ પૂર્ણ કરાવી દીધી. સાધુ મહારાજના ઉપાશ્રયનું વચન પણ લઈ લીધું સાથોસાથ અતિથિગૃહ, કેન્ટીન અને કાર્યાલયના મકાનોનાં વચન પણ મેળવી લીધાં. પબ્લિક સ્કૂલની વાત ચાલી રહી છે તે પણ જલદી પૂર્ણ થઈ જાય એવી શક્યતા છે. આ બે મહિનામાં પૂજય મહત્તરાજીએ જે જે કાર્યો કર્યા તે સ્મારકના ઇતિહાસમાં વિક્રમ રૂપ છે.
એમને માત્ર ૪૫ આગમોનું જ્ઞાન જ ન હતું, પરંતુ ૪૫ આગમોના પોતે સાકાર રૂપ હતાં. એમની અંતિમ ત્રણ ભાવનાઓ હતી. પ્રથમ ભાવના હતી આત્મસાધનાની, બીજી હતી વલ્લભ સ્મારકના સ્વપ્નને સાકાર કરવાની અને ત્રીજી ભાવના હતી સમસ્ત જગતના કલ્યાણની.
મહત્તરા શ્રી મગાવતીશ્રીજી
