________________
મારી શ્રદ્ધાનું કેન્દ્ર
D પૂ. સાધ્વી શ્રી સુપ્રશાશ્રીજી ઈ. સ. ૧૯૭૭નું વર્ષ મારી જીવનધારામાં આમૂલ પરિવર્તન લાવનાર વર્ષ બની રહ્યું. જેનું શ્રેય મારી શ્રદ્ધાના કેન્દ્રરૂપ પરમ પૂજય જૈન ભારતી, કાંગડા તીર્થોદ્ધારક, વલ્લભસ્મારકપ્રણેતા મહત્તા શ્રી મૃગાવતીજી મહારાજને જાય છે.
લુધિયાણામાં ચાતુર્માસ પ્રવેશ પછી લગભગ ૧૫ દિવસ પછી મને પૂજય મહારાજશ્રીની વાણી સાંભળવાનો અવસર પ્રાપ્ત થયો હતો. એ પહેલાં માત્ર બે વખત એમનાં દર્શન પામી હતી દરરોજ વ્યાખ્યાન સાંભળવા જતી અને વ્યાખ્યાન પૂર્ણ થયે તરત ચાલી જતી. મધુર વાણી અને તેજસ્વી વ્યકિતત્વની છાપ મારા મન પર રોજેરોજ અસર કરતી જતી હતી. મનમાં એક વંટોળ ઊઠયો હતો કે, પૂજય મહારાજશ્રી સાથે કંઈ વાત કરું.પર્યુષણ પહેલાં એમણે ગૌતમસ્વામીની છઠ્ઠ કરાવી. એમાં ભાગ લેવાની મને પણ પ્રેરણા થઈ. ઉપવાસને કારણે થોડો સમય ઉપાશ્રયમાં બેસવાની તક પ્રાપ્ત થઈ. થોડી વાર બાદ મેં મહારાજશ્રીને સંકોચ સાથે કહ્યું, 'મારે તમારી સાથે થોડી વાત કરવી છે,' એમણે બીજે દિવસે મળવાનું કહ્યું. મિલન થયું. દશેક મિનિટ સુધી વાતો થઇ. જીવનનું લક્ષ્ય નકકી કરવા થોડી સલાહ આપી. એવો કોઇ આગ્રહ જ નહોતો કે દીક્ષા લઈ લો. પરંતુ મારું મન જ બદલાઈ ગયું હતું. દીક્ષાની ભાવના : જાગૃત થઈ ગઈ હતી.
આઠ દિવસમાં તો મેં નિશ્ચય કરી લીધો કે, હવે તો દીક્ષા જ લેવી છે.
એમના વ્યકિતત્વની કેવી મહાન અસર હતી! ખરેખર કોઈ જાદુઈ સ્પર્શ હતો. કાયમી જાદુ કોઇ અંગત પરિચય નહોતો. અન્ય ત્રણ મહારાજશ્રી સાથે તો કોઈ વાત પણ નહોતી કરી. બસ મનોમન નિશ્ચય થઈ ગયો. અટલ નિશ્ચય કરી લીધો.
એ અટલ નિશ્ચયની કસોટી પણ ખૂબ થઈ. પૂજય મહારાજશ્રીએ પણ કસોટી કરી અને સંસારી પરિવાર તરફથી પણ કસોટી કરવામાં આવી. પરંતુ એ પુણ્યાત્માની, દિવ્યાત્માની એવી અસીમ કૃપા હતી કે, હું નાનકડી, સામાન્ય
એમાંથી હેમખેમ પાર ઊતરી ગઈ. સ્વપ્ન પણ કયાં ખ્યાલ હતો કે, પ્રભુનો આ વેશ આ જ જન્મમાં પ્રાપ્ત થશે
જાદુ થઇ ગયો.
હું જેમ જેમ મૃગાવતીજીના સંપર્કમાં આવતી ગઈ તેમ તેમ મારુ મસ્તક શ્રદ્ધાથી ઝૂકતું ગયું. પ્રતીતિ થઈ કે, કેટલું સહજ, સુંદર અને સૌરભપૂર્ણ એમનું જીવન છે ! દીક્ષા પહેલાંના ચાર વર્ષમાં હું માત્ર ત્રણ મહિના માટે જ ઘરે ગઈ હતી. એમની પાસે આવ્યા પછી મને કયારેય કોઇની યાદ જ ન આવી. મૃગાવતીજીએ એટલાં સ્નેહ, મમતા અને વાત્સલ્યનો અનુભવ કરાવ્યો કે આખી દુનિયા સંકોચાઈને એમના ચરણોમાં આવી ગઈ. એમણે જીવન જીવવાની કલા શીખવી. નાનામાં નાનું કામ પણ કઈ રીતે, પ્રેમથી અને ધ્યાનથી કરવું જોઇએ તે શીખવ્યું. એમના પોતાના અનોખા નિયમો હતા. સાધ્વીજીવનની થોડી સ્વીકૃત મર્યાદાઓ પણ હતી. જેની પાછળ એમનું એક મોટું લક્ષ્ય હતું. જે વ્યકિતમાં જે પ્રકારની પ્રતિભા જુએ તેનો વિકાસ કરવા ખૂબ પ્રોત્સાહન આપે. મારો એમ. એ. નો અભ્યાસ એમના પ્રોત્સાહનથી જ પૂર્ણ થઈ શકયો. હું ના- ના કર્યા કરતી, પરંતુ દરેક વખતે પ્રેરણા આપી એ કાર્ય પૂર્ણ કરાવ્યું. આ રીતે અનેક વિધાર્થીઓને અભ્યાસ પૂર્ણ કરવા માટે એમણે પ્રેરણા આપી હતી.
પૂજય મહારાજશ્રી સૌ પર ખૂબ સ્નેહ રાખતાં હતાં. દરેકને એવો અનુભવ હતો કે, તેઓ પોતાને વધુ પ્રેમ કરે છે. તેઓ ખૂબ આનંદી અને મસ્ત સ્વભાવના હતાં. ઑપરેશન અને અંતિમ દિવસોમાં તેઓ કેટલી વિરલ સ્વસ્થતાથી જીવ્યાં! દુઃખ કે વેદનાથી એક લકીર પણ એમના ચહેરા પર શોધી નહોતી મળતી. અંતિમ સમાધિ તો એમના જીવનનું
મહારા થી મગાવતીની
