________________
મહાન વિભૂતિ
| રવીન્દ્રકુમાર સહરાવત
૧૯૮૫ના ડિસેમ્બર મહિનામાં મને પૂજય મહત્તરાજીના દર્શનનો લાભ મળ્યો હતો. ત્યારે કંઇક વિશેષ પ્રકારની અનુભૂતિ મને થઇ હતી. એમને જોતાં જ મારા મનમાં એમના પ્રત્યે અગમ્ય શ્રદ્ધા ઊભરાઈ આવી. એનું કારણ
૦ આવી. અનું કારણ શું હતું, તે તો હું પોતે પણ સમજી નથી શક્યો. બસ, મહત્તરાજી સાથે સંપર્ક જાળવી રાખવા ઇચ્છા પ્રબળ થઇ ગઇ. સદાય દર્શન કરવા માટે મન આતૂર રહેતું. કામકાજમાં અનેક પ્રકારે વ્યસ્ત હોવા છતાં ક્યાંકથી પણ સમય કાઢી દર્શન કરવા સ્મારક પર હું પહોંચી જતો. મહરાજશ્રીની પાસે બેસી પરમ શાંતિનો અનુભવ કરતો. હું એમનો અસીમ પ્રેમ જોઇ આશ્ચર્યચકિત થઇ જતો અને વિચારતો કે, મહત્તરાજીની નજરમાં જૈન કે અજૈનનાં કોઇ ભેદ નથી. વાસ્તવમાં એ મહાન તિ સાધ્વી શ્રીજીને ભૂલવાનું કઈ રીતે શક્ય છે?
એમના સ્વર્ગવાસના સમાચાર સાંભળ્યા પણ મારું મન એ વાત માનવા તૈયાર નહોતું. થોડા સમય પહેલાં તો ફૂલની જેમ સ્મિત વરસાવતાં જોયાં હતાં. એ દુઃખદ સમાચારથી મારો છે શ્વાસ ઘૂંટાવા લાગ્યો હતો. આંખોમાંથી આંસુઓની ધારા ચાલી. મોંમાંથી એક શબ્દ ન નીકળે. થોડા સમય પછી અચેતન અવસ્થામાં પડયો રહ્યો. કુટુંબીજનો મારી હાલત જોઈ ગભરાઈ ગયાં. મહત્તરાજીએ રાતે સ્વપ્નમાં દર્શન દીધાં. તેઓ કહેવા લાગ્યાં, “રવીન્દ્ર, તમે હમેશાં શ્રી ભગવાન રાણા સાથે જે રહેજો. જીવનમાં સદાચાર અને બ્રહ્મચર્ય અપનાવી પ્રભુની આરાધના કરતા રહેજો. કાર્ય કરતાં કરતાં જીવનને શ્રેષ્ઠતા તરફ લઇ જજો. શુભ કાર્યો જ જીવનની સાર્થકતા છે. ગમે તેવી સ્થિતિ આવે પણ ધર્મપથથી વિચલિત ન થતા.” સવારે ઊઠયો ત્યારે શરીરમાં ખૂબ પીડા હતી. શરીરમાં એટલી શકિત ન હતી કે, દિલ્હી જઈ પહોચે. પુજય સાધ્વી શ્રીજી સાથેની આરંભની એક નાનકડી મુલાકાતે જ મારા મનમાં એવો માળો રચી આપ્યો હતો કે,
કરવાનું મારે માટે અશક્ય છે. મારો અટલ વિશ્વાસ છે કે, સાધ્વીશ્રીજી ચોકકસ કોઇ મહાન દૈવી શકિત હતાં. એમના કાળધર્મથી મેં આધ્યાત્મિક માતા ગુમાવ્યાનો સતત અનુભવ કર્યો છે. - મહારાજી પાસે આવનાર વ્યકિત એમની બની જતી. એમની વાત સદાય શિરોમાન્ય ગણતી અને પોતાનું સર્વસ્વ ન્યોછાવર કરવા તૈયાર થઈ જતી. દિલ્હી સ્મારકના સહાયકો અને શુભેચ્છકો એનું પ્રત્યક્ષ ઉદાહરણ છે.
' તેમણે માત્ર પંજાબ માટે જ નહિ સમસ્ત વિશ્વના કલ્યાણ માટે કાર્ય કર્યું છે. સ્મારકના કોઈ કર્મચારી પ્રત્યે કે કોઇ શ્રેષ્ઠિ પ્રત્યે એમનો વ્યવહાર એક સરખો રહેતો. સમભાવ એ એમનો સ્વભાવ હતો.
તે એમણે પોતાનું જીવન એવું સંયમી બનાવ્યું હતું કે, એ જીવન જ એક દષ્ટાંત રૂપ બની ગયું હતું. એમની દિવ્ય જયોતિર્મય તસવીર એક ક્ષણ પણ નજરથી દૂર થતી નથી.
મેં સ્મારકની નજીકના ગામ નગલી-પૂનાની સ્ત્રીઓની મુખે સાંભળ્યું છે કે, જયારે આ સ્મારક માટે જમીન ખરીદવામાં આવી ત્યારે ત્યાં રહેવા માટે કોઇ મકાન નહોતું. પરંતુ મહત્તરાજી અને ત્રણ શિષ્યોઓ એક ઝૂંપડીમાં રહેતાં હતાં અને અમારા ગામમાંથી ગોચરી વહોરી જતાં હતાં. એટલે આ બધું એમના દ્દઢ સંલ્પના પરિણામે જ શક્ય બન્યું હતું. - એવાં પૂજય મહારાજીને શત શત વંદન!
મહત્તરા શ્રી મૃગાવતીશ્રીજી
