________________ પાટણમાં. 17 લવણપ્રસાદે તેને વિશેષ આગ્રહ કર્યો નહિ. તેણે કહ્યું. “જેવી તારી મરજી; પણ હવે નિરાંતે બેસ અને તારાં અચાનક આગમનનું કારણ કહે.” વીરમ એક આસન ઉપર બેઠે અને ક્ષણવાર વિચારમાં પડી ગયે. વિચારના અંતે તેનાં મુખ ઉપર ગુસ્સાનાં ચિન્હ તરી આવ્યાં અને તેની સ્વાભાવિક લાલ આંખ વધારે લાલ થઈ આવી. લવષ્ણુપ્રસાદે એ જોયું અને અનુમાન કર્યું કે વીરમને ગુસ્સે થવાનું કાંઈ કારણ બન્યું હોવું જોઈએ, પણ તેને એથી આશ્ચર્ય થયું નહિ; કારણ કે વીરમના ક્રોધી સ્વભાવને તે સારી રીતે જાણતે હતે. લવણપ્રસાદે શાંતિથી પૂછ્યું. “વીરમ! તું ગુસ્સે થયેલ કેમ જણાય છે? શું વીરધવલે તને કાંઈ કહ્યું છે?” વિરમે તરત જ કહ્યું, “દાદાજી! વિરધવળ મારા પિતા છે; પૂજનીય છે, પણ તે વારંવાર મારૂં જે અપમાન કરે છે, તે મારાથી હવે સહન થતું નથી.” વીરધવળ તારું અપમાન કરે, એ હું માનતો નથી. તું એનો - પુત્ર છું. ધોળકાને નહિ પાટણનો યુવરાજ છું, તેનું અપમાન થઈ શકે નહિ.” લવણપ્રસાદે ઠંડા પેટે કહ્યું. લવણપ્રસાદની શાંતિથી વીરમ વધારે ક્રોધાતુર થયો, તેણે જુસ્સાથી કહ્યું, “એમનો હું જ્યેષ્ઠ પુત્ર છું ખરો; પરંતુ યુવરાજ છું કે નહિ, તેને નિર્ણય અત્યારથી થઈ શકે તેમ નથી.” તું યુવરાજ નથી ત્યારે બીજો કોણ યુવરાજ છે? શું વીધવળને તારાથી મટે બીજે કુમાર છે?” લવણપ્રસાદે આતુરતાથી પૂછ્યું. નહિ; મારાથી બીજો મોટો કુમાર તે નથી; પરંતુ તે નાના કુમારને યુવરાજ ઠરાવવા ઇચ્છે છે; મોટા કુમારને નહિ.” વીરમે દઢતાપૂર્વક ઉત્તર આપે. “એટલે તું શું કહેવા માગે છે?” લવણપ્રસાદે પૂછયું. “એજ કે મારા પિતા અને પેલા જેન મંત્રીઓ વીસલનેજ ધોળકા કે પછી પાટણની રાજ્યગાદીના ઉત્તરાધિકારી ઠરાવશે, એ નિશ્ચય પૂર્વક માનજે.” વીરમે સ્પષ્ટતાથી ઉત્તર આપે. “તારા નાના ભાઈ વીસલને?”લવણપ્રસાદે આશ્ચર્યથી પૂછયું. “હા.” વીરમે ભારપૂર્વક કહ્યું.
