________________ 114 વીરશિરામણી વસ્તુપાળ. દાદાની પાછળ ઘસડાતે ગયો. અને જયંતસિંહ તથા ત્રિભુવનપાળ લવણુપ્રસાદ ગયા પછી પુનઃ આસન ઉપર જઇને બેઠા અને બની ગયેલી ઘટના વિષે ચર્ચા કરવા લાગ્યા. જયંતસિંહ બેદરકાર માણસ હતો એટલે લવણપ્રસાદનાં અચાનક આગમનથી તેને બહુ અસર થઈ નહેતી; પરતુ ત્રિભુવનપાળ એકંદર રીતે ભેળો હોવાથી તેને બહુ અસર થઈ હતી અને તેથી તે મુંઝાઈ ગયા હતા. જયંતસિંહ તેને આશ્વાસન આપતે હતે. પ્રકરણ 16 મુ. સરેવરના ઘાટ ઉપર, સંધ્યાનો સમય હતો. પશ્ચિમાકાશમાં સૂર્યનારાયણ લાલ રંગે રંગાઈને જગતનું દૃષ્ય જેવાને ઘડીભર અટક્યા હતા. બીજી બાજુ નિશાદેવી જગત ઉપર પોતાનું સ્વામીત્વ જમાવવાને તલપી રહી હતી. પક્ષીઓ અંધકારના ભયથી માળામાં ભરાઈ જવાની તૈયારીમાં પડયા હતા અને કામ ઉપર ગયેલાં ખેડુત-સ્ત્રીપુરૂષો પોતાના પશુઓની સાથે નગર ભણી વળી રહ્યાં હતાં. આ વખતે ધોળકાના મલ્હાર (મલાવ) સરોવરના દૂરના ઘાટે બે પુરૂષો ઉભા હતા અને પરસ્પર વાર્તાલાપ કરી રહ્યા હતા. તેમાંનાં એક પુરૂષે સરેવરમાં પડતાં સૂર્યનાં રક્તવર્ણીય પ્રતિબિંબને જોઈને બીજાને સંબોધીને કહ્યું “નાગડ મહેતા ! ખંભાતથી સમાચાર આવ્યા છે કે શખ સાથેના યુદ્ધમાં વિજય તે મળ્યો છે, પરંતુ ચાચિંગ મહેતા અને સરદાર ત્રિભુવનપાળનું મૃત્યુ થયું છે. આ જોતાં તે એ વિજય ઘણે આકરે ગણું શકાય.” બીજો પુરૂષ જે મંત્રી નાગડ હતું, તેણે કહ્યું. “હા, હજી એવા બીજા અનેક ભોગ આપીને વિજય મેળવવા પડશે અને ત્યારે જ ધોળકાનું રાજ્યતંત્ર સુરક્ષિત બની શકશે. નવું રાજયતંત્ર સ્થાપન કરવું અને તેને સુરક્ષિત રાખવું, એ કાંઈ સહેલી વાત નથી.” બરાબર છે.” પહેલા પુરૂષે કહ્યું. “પણ મને લાગે છે કે હવે આપણે કોઈની સાથે યુદ્ધમાં ઉતરવું પડશે નહિ; કેમ ખરું કે નહિ ?" “ચાહડ મહેતા ! " નાગડે પહેલા પુરૂષને તેના નામથી સંબે
