________________ 14 વીરશિરામણ વસ્તુપાળ. તમે અમારા જ્ઞાતિજન છે અને વળી યાત્રાને માટે નીકળ્યાં છે. જ્ઞાતિજન અને યાત્રાળુને દરેક પ્રકારની સગવડતા કરી આપવી, એ જ્ઞાતિજન તરીકે મારો ધર્મ છે. તમને સગવડતા કરી આપવામાં મારા એ ધર્મને બજાવ્યા સિવાય વિશેષ મેં કાંઈ કર્યું નથી અને તેથી તમારે મારે જરા પણ ઉપકાર માનવાનું કોઈ કારણ નથી.” “એ આપની સજ્જનતા છે.” તેજપ્રભાએ કહ્યું. “પણ આપે જેમ આપનો ધર્મ બજાવ્યો, તેમ અમારે પણ અમારે ધર્મ બજાવે જોઈએ.” “ઠીક ઠીક.” જયદેવે હસીને પૂછ્યું. " પણ શું તમે બે-ત્રણ દિવસમાં જ જવાના છે ?" અવશ્ય.” તેજપ્રભાએ કહ્યું. અમને આંહી આવ્યાને ઘણું દિવસે થયા હોવાથી હવે વધારે વખત રેકાવાનો અમારી ઈચ્છા નથી; કારણકે હજી અમારે ઘણાં સ્થળોએ જવાનું છે. " જયદેવને એથી સહજ દિલગીરી થઈ આવી. તેજપ્રભા તે કળી ગઈ અને તેણે કમળાના સામે નેત્રસકેત કરીને કહ્યું " જયદેવજી ! આપ જરા બેસે, હું હમણુજ આવું ." એમ કહીને તેજપ્રભા ત્વરાથી ચાલી ગઈ અને પાછળ કમળા તથા જયદેવ બેજ રહ્યાં. - જયદેવ અને કમળા; એક યુવક બીજી યુવતી; જયદેવ કમળાનાં રૂ૫ કરતાં તેનાં સંગિત અને સંગિત કરતાં તેની નિર્દોષતા ઉપર વધારે મેહ્યો હતો. અને કમળા જયદેવ ઉપર મોહી હતી કે નહિ, એ શી રીતે કહી શકાય ? સ્ત્રીનાં હદયને પારખવું અને તે પણ પ્રેમના વિષયમાં, એ ઘણું મુશ્કેલ છે.” તેજપ્રભા ગયા પછી કેટલીકવારપર્યત કમળા કે જયદેવ બને. માંથી કોઈ કાંઈ બોલ્યું નહિ. કમળા શરમની મારી કેવળ નીચું જોઈને જ ઉભી હતી અને જયદેવ એકાગ્રતાથી તેની તરફ જે આસન ઉપર બેઠે હતો. અંતે જયદેવે બેલવાની શરૂઆત કરી. “કમળ ! તમે મારાથી શા માટે શરમાઓ છે ? હું કાંઈ અજાણ્યો માણસ નથી કે તમારે શરમાવું પડે ?" કમળાએ સહજ ઉંચી આંખ કરીને જયદેવ તરફ જોયું; પરંતુ, કાંઈ ઉત્તર આપ્યું નહિ.
