________________ દુખ પછી સુખ ૧પ૧ '' પદાએ આગળ કહ્યું. “પ્રાણનાથ ! હવે મને મારી ભૂલ સમજાય છે. આપને પહેલી જ રાતે ઉપદેશ આપવાની મેં જે હિંમત કરી હતી, તે મારી ભૂલ હતી. એ ભૂલને માટે મને પૂરતી શિક્ષા મળી ગઈ છે. હવે આપ શું એ માટે મને ક્ષમા નહિ આપે ?" પવાના અવાજમાં એવી તે મધુરતા હતી કે ગમે તેવા પાષાણ હદયને માણસ પણ પીગળી ગયા સિવાય રહેજ નહિ. જયદેવનું હૃદય તરત પીગળી ગયું અને તેને સ્વાભાવિક પ્રેમ ઉભરાઈ આવ્યો. તેણે તરતજ તેની પ્રિયા પટ્ટાને બાથમાં લીધી અને ૫ડ્યા વિના સંકોચે પતિની બાથમાં સમાઈ ગઈ. , બરાબર એ વખતે તેજસભાએ ખંડમાં પ્રવેશ કર્યો અને જયદેવ તથા કમળાપવાને આલિંગનમાં મગ્ન બનેલા નિહાળીને પૂછ્યું. “આ શું, કમળા ?" કમળા કિવા પડ્યા જયદેવના બાહુપાશમાંથી છૂટીને દૂર જઈ ઉભી રહી. શરમથી તેની સામળ દેહલતા ધ્રુજતી હતી આ - તેજપ્રભાએ જયદેવના સામે જોયું. તે પણ શરમાઈ ગયે હતો. તેણે જયદેવને ઉદ્દેશીને કહ્યું. “સજજન પુરૂષ થઈને તમે કમળા જેવી ભોળી યુવતીને ફસાવી દીધી, એ ઠીક કર્યું નથી.” - જયદેવને તેજપ્રભાનું કહેવું આકરું લાગ્યું. તેણે શરમને ત્યાગ કરીને કહ્યું. “મેં કમળાને ફસાવી નથી, પરંતુ તેણે જ મને ફસાવ્યો છે.” “ઠીક છે. હું એને પૂછી જોઈશ કે કણે કોને ફસાવેલ છે.” તેજપ્રભાએ શાંતિથી કહ્યું. ભલે પૂછી લેજો; પરંતુ મને કહે કે ખરેખરી રીતે તમે કહ્યું છે ?" જયદેવે તેજપ્રભાનાં કથનને માન્ય રાખીને પૂછયું. . " ત્યારે શું તમે મને હજી સુધી ઓળખી શકયા નથી ?" તેજપ્રભાએ જવાબ આપવાને સામે પ્રશ્ન કર્યો. ' જયદેવે તેના ઉત્તરમાં ના પાડી એટલે તેજપ્રભાએ પડ્યા તરફ જોઈ તેને ઉદ્દેશીને કહ્યું. " કમળા ! તમે જ મારી ઓળખાણ કરાવજે, હું જાઉં છું.” - તેજપ્રભા ચાલી ગઈ એટલે જયદેવે કમળાને પૂછ્યું. “એ તેજપ્રભા કેણ છે, પડ્યા ?" કમળાને હવે પાનાં નામથી જ આપણે ઓળખશું. તેણે જવાબ આપતાં કહ્યું. "
