________________ રાજકુમાર વીસળ. 173 ના, હું એમ માનતો નથી.” લુણસિંહે ઉત્તર આપ્યો. “હું તે તમારી સહજ મશ્કરી કરતો હતો.” “ઠીક.વીસળે એમ કહીને પૂછ્યું. “પણ મિત્ર લુણસિંહ! તું કાઈ નવયુવાન બાળાને ચાહે છે કે નહિ ? તે તારું દિલ કોઈ યુવતીને અર્પણ કર્યું છે કે નહિ ? " * “રાજકુમાર !" લુણસિંહે ગંભીરતાથી જવાબ દેતાં કહ્યું. “કોઇને ચાહવું કે દિલ અર્પણ કરવું, એ સહજ વાત નથી. પ્રેમનો માર્ગ ઘણો વિકટ છે.” તારું કહેવું ખરું છે.” વીસળે કહ્યું. હું પણ જાણું છું કે પ્રેમને પંથ ઘણે વિકટ છે; પરંતુ મેં જે પ્રશ્ન પૂછે છે, એને સિધે જવાબ આપવાને બદલે પ્રેમના મહત્ત્વની વાત શા માટે કરે છે?” તમારા પ્રશ્નનો જવાબ આપવાને હું કયાં ના પાડું છું? લુણુસિંહે કહ્યું. હું પણ તમારી જેમ એક નવજુવાન બાળાને ચાહું છું.” " ઘણી ખુશીની વાત.” વીસળે આનંદ પ્રદર્શિત કરીને કહ્યું. “પણ તમારાં લગ્નને શી વાર છે?” હજી અમારો પ્રેમ ગુપ્ત છે. અમે અમારાં માતપિતાને એથી જાણીતાં કર્યા નથી.” લુણસિંહે જવાબ આપે. જવાબ આપતી વારે સ્વાભાવિક રીતે લુણસિંહની નજર, સામેથી ચાલી આવતી એક વ્યકિત ઉપર પડી. તેણે તરત જ કહ્યું. “નાગડ મહેતા આ તરફ આવે છે.” એ દરમ્યાન નાગડ નજીક આવી પહોંચ્યા. વીસળે તેના તરફ " જોયું અને નાગડે લુણુસિંહ ઉપર નજર નાંખીને પૂછયું. “શી વાત ચાલે છે રાજકુમાર !" વીસળને નાગડને એ પ્રશ્ન ગમ્યો નહિ. તેણે તરતજ ઉત્તર આ. “બે મિત્રો ભેગાં થઈને જે વાત કરે, તે વાત અમે કરીયે છીયે. યુવાન મિત્રોની વાત કંઈ ખાસ જાણવા જેવી હેતી નથી.” ખરું છે.” નાગડે મુખ ઉપર હાસ્ય લાવીને કહ્યું. “તમારી અને લુણસિંહની મૈત્રી અંતઃકરણની છે, એ હું સારી રીતે જાણું છું.” નાગડે એમ કહીને લુણસિંહ તરફ જોયું. પણ લુણસિંહ સ્વસ્થતાથી બેઠા હતા. નાગડનાં આગમનથી તેને જરા પણ ક્ષોભ થયો નહોતે. હા, અમે બને ખાસ મિત્રો છીએ.” વીસને કહ્યું. “પણું તમે અત્યારે કથી આવી ચડયા ? પિતાજી પાસે ગયા નથી કે શું?”
