________________ દુઃખ પછી સુખ. 14 જયદેવ વધારે આગ્રહ કરી શકશે નહિ. તે તરતજ તેના ઘડાને નગર તરફ દોડાવી ગયે. તે ગયા પછી તેજપ્રભા અને કમળા ઉતાવળે નગર તરફ જવા લાગી અને વિશેષ અંધારું થતાં પહેલાં આવાસે ૫હોંચી ગઈ. ખંડમાં પ્રવેશતાં તેજપ્રભાએ કહ્યું. " કમળા ! હવે બધા સં-- યોગે અનુકૂળ થયા છે. આમને આમ કયાંસુધી સમય ગુમાવે છે ?" કમળાના સુંદર મુખ ઉપર શરમની ગુલાબી છાયા છવાઈ ગઈ.. તેણે કશે પણ ઉત્તર આપ્યો નહિ. તે જોઈ તેજપ્રભાએ કહ્યું. “કમળ ! જીવનમાં દુઃખમાંથી સુખ મેળવવાના સંગે વારંવાર આવતા નથી. અનુકૂળ સોગ અને સમયને જે ગુમાવે છે, તે પાછળથી પસ્તાય છે.” “તમારું કહેવું તદ્દન સત્ય છે. “કમળાએ ગંભીર બનીને કહ્યું. - “તો પછી સમયને શા માટે નિરર્થક ગુમાવવો પડે છે ?" તેજપ્રભાએ તરતજ પ્રશ્ન કર્યો. “શું હૃદયમાં હજી હિંમત આવી નથી ? " તેજપ્રભાનું બોલવું જુસ્સાદાર હતું, કમળા તે સમજી ગઈ. તેણે ઉત્તર આપતાં કહ્યું. “જ્યારથી તમારી સલાહે ચાલવાને મેં નિશ્ચય કર્યો છે, ત્યારથી હૃદયમાં હિંમતે જન્મ તો લીધો છે. વાર માત્ર તમારી સૂચનાની જ છે.” મારી સૂચના ?" તેજપ્રભાએ આશ્ચર્યથી કહ્યું. મારી સૂચનાની હવે શી અગત્ય છે ! કહે તો જયદેવને આંહી લાવી દઉં ?" “મને બેલાવવાની તકલીફ લેવાની જરૂર નથી.” એજ વખતે જયદેવે ખંડમાં પ્રવેશ કરીને કહ્યું. “હું હાજરજ છું.” “આપ વખતસર આવી પહોંચ્યા, એ બહુ ઠીક કર્યું.” તેજપ્રભાએ કમળા તરફ નેત્ર સંકેત કરી જરા હસીને કહ્યું. મને બોલાવવાની શી જરૂર પડી છે ?" જયદેવે કમળા તરફ નિહાળીને તેજપ્રભાને પૂછ્યું. તેજપ્રભાએ થોડીવાર વિચાર કરીને કહ્યું. “અમે હવે બે-ત્રણ દિવસમાં ભૃગુકચ્છ જવાના હોવાથી જતાં પહેલાં આપે અમને જે જે સગવડતા કરી આપી છે, તે માટે આપને ઉપકાર માનવાને આપને અહીં. બોલાવવા કે અમારે આપને ત્યાં આવવું, એ સંબંધી વાત ચાલતી હતી. એ સિવાય આપને બોલાવવાની ખાસ જરૂર નહતી.” “એમાં મારે ઉપકાર માનવાની શી અગત્ય છે?” જયદેવે કહ્યું.”
