________________ ત્રિભુવનપાળના આવાસમાં. 105 માત્ર એકવાર જયંતસિંહ તરફ અને એક વાર મધુરી તરફ જોયું અને ત્યારપછી તે ગંભીર વિચારમાં પડી ગયો. જયંતસિંહના મતની સાથે મળતા થવાથી કેવું પરિણામ આવશે, એ વિષે તે જુદી જુદી કલ્પના કરતો હતો, પરંતુ તેમાંથી કઈ કલ્પના ખરી પડશે, એ નક્કી કરવા જેટલી બુદ્ધિ તેનામાં નહોતી. તે શુરો અને સાહસીક હત; પરંતુ તેનું શૌર્ય અને સાહસ મધુરીની મોહજાળમાં સપડાવાથી ચાલ્યાં ગયાં હતાં અને તે કેવળ નિર્બળ અને પરાધિન બની ગયો હતો. " ત્યારે યુવરાજ ! " જયંતસિંહે આગળ ચલાવ્યું. “મારી સલાહ લેવાનો આપણું મેળાપને જે હેતુ હતો, તે પાર પડી ગયો છે; માટે તમારી ઈચ્છા હોય, તો આપણે મહાસામંતને મળવાને જઈએ કારણ કે એથી તમને ઘણું નવું જાણવાનું મળશે.” " જેવી તમારી ઈચ્છા.” વીરમે કહ્યું. ઠીક, ચાલે ત્યારે.” જયંતસિંહે કહ્યું. “તે ઘણું ભાગે તેમના આવાસમાંજ હશે.” એમ કહીને જયંતસિંહે ચાલવા માંડયું. મધુરીએ તેને અટકાવીને કહ્યું. “પણ ઊભા રહે. હું હવે શું કરું ? તમારી સાથે આવું કે મારા આવાસે જાઉં?” “અમારી સાથે આવવામાં કાંઈ હરકત નથી.” વીરમેજ ઉત્તર આપે. “યુવરાજની ઈછા તમને સાથે લેવાની છે, તે ચાલે. ત્યાં આવવામાં કાંઈ હરકત નથી, એ તેમનું કહેવું સત્ય છે” જયંતસિંહે મધુરીને ઉદ્દેશીને કહ્યું. તે પછી તેઓ ત્રણે મહાસામંતના આવાસ તરફ રવાના થયા. પ્રકરણ 15 મું. ત્રિભુવનપાળના આવાસમાં. વીરમ, જયંતસિંહ અને મધુરી ત્રણે થડા સમયમાં મહાસામંતના આવાસે આવી પહોંચ્યાં અને સીધાં બેઠકના ખંડ તરફ ચાલ્યાં ગયાં; કારણકે મહાસામંતના આવાસે જયંતસિંહને ગમે ત્યારે જવાની ક્ટ હતી. ખંડનાં દ્વાર પાસે પહોંચ્યાં પછી મધુરી બહાર જ ઉભી રહી અને
