________________ વિશિરોમણી વસ્તુપાળ લઈને પનઘટ પર પાણી ભરવાને મદભૈરી ચાલે આવી રહી છે. કેઈ કેઈ પાણી ભરીને સખીઓ સાથે વાર્તાવિનોદ કરતી નગર તરફ જતી પણ જણાય છે. શ્રદ્ધાળુ માણસો બીજ ઘાટે પ્રભાતનું સ્નાન કરી રહ્યા છે અને ભૂદેવ વેદોચ્ચારથી આસપાસના પ્રદેશને ગજાવી રહ્યા છે. સરસ્વતી નદી ઉપરનું આ દશ્ય એક યુવાન મુસાફર જેતે જેતે પિતાના ઘડાને પાણી પાઈ રહ્યો છે. તેની અવસ્થા નાની હતી અને મુખ ઉપર મૂછનો દેશ પણ ભાગ્યેજ ફૂટેલે હ; તે પણ તેનું ભવ્ય મુખ અને રક્તવ-- શુંય આંખોથી તે કઈ ઉચ્ચ પદવીને માણસ હોય, એમ જણાતું હતું. તે હજી યુવક હતા અને તેનાં મુખ ઉપર મૂછનો દોર પણ ફૂટેલે નહોતે, પરંતુ તેની રક્તવર્ણય આંખેથી તે સ્વાભાવિક રીતે દૂર હવાનું પ્રતિત થતું હતું. તેને ઘોડે પાણી પી રહ્યો એટલે તેણે પિતાનાં મુખને જળવડે સાફ કર્યું અને ત્યાર પછી તે ઘોડા ઉપર સ્વાર થઈને નગર તરફ - રવાના થયો. તે યુવક સીધો મહામંડલેશ્વર અને રાજચિંતાકારી લવણુપ્રસાદના મહેલે આવી પહોંચ્યો. ઘેડ ઉપરથી ઉતરીને તેણે ઘડાને નેકરને સી અને પોતે મહાલયમાં ચાલ્યો ગયો. લવણપ્રસાદ જે ઓરડામાં ચિંતાતુર વદને એકલે બે હતો, તે ઓરડામાં પેલા યુવકે પ્રવેશ કર્યો. લવણુપ્રસાદનું ધ્યાન બીજી તરફ હતું એટલે તે યુવકને જોઈ શકો નાહ. તેથી યુવકે તેનું ધ્યાન પોતાની તરફ ખેંચવા કહ્યું. - " દાદાજી ! હું આવ્યો છું.” - લવણપ્રસાદે ઉંચું જોયું. તેનાં ચિંતાતુર મુખ ઉપર સ્મિત હાસ્ય તરી આવ્યું. તેણે કહ્યું. “વીરમ ! ભલે આવ્યો. કુશળ તો છે ને?” હા અને તમે પણ કુશળ છે ને ?" વીરમે જવાબ આપતાં પૂછયું. - “અમારી કુશળતા તો હવે એવીજ. શારીરિક કુશળતા છે; પરંતુ માનસિક કુશળતા નથી.” લવણપ્રસાદે જરા હસીને જવાબ આપો અને પછી કહ્યું. “ઠીક, પણ તું થાક્ય પાકો આવ્યો છે, માટે હમણાં તો તારી દાદી પાસે જા અને સ્નાન કરીને થોડું ઘણું જે ભાવે તે જમીને નિરાંતે આવ એટલે આપણે વાત કરીએ.” “નહિ, દાદાજી! હાલ સ્નાન કરવાની અગત્ય નથી; કારણ કે મને થાક લાગ્યો નથી, તેમ હાલ જમવાની પણ જરૂર નથી, કારણ કે મને ભૂખ પણ લાગી નથી. હું સ્નાન તેમજ ભેજન તમારી સાથેજ કરીશ” વીરમે કહ્યું.
