________________ મેહમુગ્ધ. પ૭ પછી કહ્યું. જયદેવજી ! અમે ધોળકાના રહેવાસી છીએ, અને યાત્રાને માટે નીકળ્યાં છીએ. જદે જ સ્થળે યાત્રા કરતાં કરતાં અમે થોડાક દિવસોથી અહિં ખંભાતમાં આવ્યા છીએ. આ નગર મંદિરનું પ્રખ્યાત સ્થળ હોવાથી અમારે વિચાર અહીં કેટલાક દિવસ રહેવાનો છે અને ત્યારબાદ ભરૂચ જવાનો છે. અમે બન્ને બહેન છીએ. મારું નામ તેજપ્રભા અને મારી નાની બહેનનું નામ કમળા છે.” જયદેવે ખુશી થતાં કહ્યું. “તમારે પરિચય મેળવીને હું ઘણું" કૃતાર્થ થયો છું; પરંતુ હજી મારી એક અભિલાષા છે અને તે જે તમારી બહેન પૂર્ણ કરશે, તો હું વધારે કૃતાર્થ થઈશ.” આપની શી અભિલાષા છે?” તેજપ્રભાએ પૂછ્યું. “મને સંગીતને ઘણે શોખ છે અને એ કળા તમારી બહેન બહુ સારી રીતે જાણતા જણાય છે; માટે એકાદ સુમધુર ગાન તેમના કોકિલ કંઠથી સંભળાવવાની તે કૃપા કરે તો મને ઘણે આનંદ થશે.” જયદેવે પોતાની અભિલાષા કહી બતાવી. તેજપ્રભાએ કમળા તરફ જોયું. અને પછી કહ્યું. “ભલે આપની 1 એ અભિલાષાને કમળા પૂર્ણ કરશે; આપના જેવા મોટા માણસની અભિલાષાને અમારે માન આપવું જોઈએ.” એ પછી તેજપ્રભાએ કમળાને નેત્રસંકેત કર્યો. કમળાએ વીણું ને હાથમાં લીધી અને તેને બનાવવાનું શરૂ કર્યું, ગાનની શરૂઆત કરતાં તેનાં મુખ ઉપર લજજા અને શરમની છાયા છવાઈ ગઈ, પરંતુ મહા મહેનતે તેને દૂર કરીને તેણે તેના કંઠને ખુલ્લો મૂકયો. ગાન જેમ જેમ વધવા લાગ્યું તેમ તેમ જયદેવ મસ્ત બનીને ડેલવા અને વચ્ચે વાહ વાહના શબ્દ પૂકારવા લાગ્યો. કમળાએ આ વખતે પોતાની કળાને એવી સર્વોત્તમ રીતે દર્શાવી આપી અને વિરહવ્યથાનું ગાન એવા તે હાવભાવપૂર્વક ગાઈ બતાવ્યું કે જયદેવ જે રસિક યુવક મસ્ત બની ડોલવા લાગે તે એ સર્વથા સ્વાભાવિક જ હતું. ગાન પૂરું થયું પણ જયદેવની તંદ્રાઉડી નહિ, એટલે તેજપ્રભાએ કહ્યું. “જયદેવજી ! શે વિચાર કરે છે ?" જયદેવે તંદ્રામાંથી જાગીને કહ્યું. “વિચાર તે એજ કરું છું કે આવી ઉત્તમ કળા ધરાવવાને માટે તમારી બહેનની હું શી પ્રશંસા કરું અને મારા આનંદને શી રીતે બાહેર દર્શાવી આપું ? કમળાને કંઠ એટલે બધો મધુર છે કે એ માનુષી સ્ત્રી નહિ પણ દેવકેટીની કિન્નરી છે.”
