________________ વીરશરમણ વસ્તુપાળ. જરા ગુસ્સા તે ચ; પરંતુ ગુસ્સે થવાથી કાંઈ વળે તેમ નહોતું. એટલે ગુસ્સાને દબાવીને સેવકની સાથે સલક્ષના મકાને રવાના થયે. સલક્ષનું મકાન બહુ દુર નહતું. જયદેવ તરતજ સલક્ષની સન્મુખ હાજર થયે. આ વખણે સલક્ષ એક ઓરડામાં બેઠે હતું અને જયદેવનાં આગમનની રાહ જોઈ રહ્યો હતે. - “આવે, જયદેવ! બે” સલક્ષે જયદેવને ધ્યાનપૂર્વક નિહાળીને મીઠી વાણીથી કહ્યું “તમારે અત્યારે કાંઈ કામ નહેતું ને ?" ના, ના અત્યારે મારે કાંઈ કામ નહતું " જયદેવે સામેનાં આસન ઉપર બેસીને જવાબ આપતાં કહ્યું. આપને સેવક મને તેડવા. આવ્યો ત્યારે હું તૈયાર થઈને ફરવા માટે જતો હતો. બહુ સારું " સલક્ષે સંતોષનો ભાવ દર્શાવતા કહ્યું. " તમને અત્યારે એટલા માટે બોલાવ્યા છે કે ધોળકાથી મહામાત્યનો સંદેશો આવ્યો છે અને તેમાં જણાવ્યું છે કે તેઓ થોડા સમયમાં ખંભાતમાં સ્વારી સહિત આવનાર છે.” એ ખબર સાંભળીને જયદેવને કાંઈ હર્ષ કે શોક થયો નહિ, તેણે શાંતિથી પુછયું “તે માટે આપણે કાંઈ તૈયારી કરવાની છે ?" હા, તૈયારી તે કરવી જ પડશે ને ?" સલક્ષે અનાત્મક જવાબ આપતાં કહ્યું “મહામાત્ય, તેમના ખાનગી નોકર-ચાકરે અને તેમનાં મ્યને માટે ઉતારા વગેરેની ગેઠવણ કરવાનું કામ અત્યારથી જ શરૂ કરવું પડશે અને હું તે કામ તમને જ સોંપવા ધારું છું.” સલક્ષનું છેલ્લું વાક્ય આશાસૂચક હતું. ધોળકાના નગરશેઠના પુત્ર જયદેવને તે જરા આકરું લાગ્યું, પરંતુ અહીં ખંભાતમાં તે સ્વતંત્ર નહોતો. તે રાજ્ય સેવક હતા અને તેથી તેણે તેનાથી મોટા અધિકારીની ઈચ્છાને માન આપવાની જરૂર હતી. તે પણ તેણે કચવાતાં મને કહ્યું “ભલે, પણ હું એ કામથી અજ્ઞાત છું.” હા,એ હું જાણું છું અને તમને કામમાં હરકત ન આવે એટલા માટે મારા તાબાના એક અધિકારીને તમારી મદદમાં આપીશ” સલક્ષકહ્યું. " ત્યારે તે ઠીક.” જયદેવે નિરૂપાયે તેની ઈચ્છાને સ્વીકાર કરતાં કહ્યું. અને અત્યારે આપણે નગર બહારની ધર્મશાળાઓ અને પાંચ
