________________
૧૮
ભાવનાબેધ દંતી અને નિરારંભી પ્રવજ્યાને ધારણ કરું, એમ ચિતવતે હું શયન કરી ગયે. જ્યારે રાત્રિ અતિક્રમી ગઈ ત્યારે હે મહારાજા! મારી તે વેદના ક્ષય થઈ ગઈ અને હું નીરોગી થયે. માત, તાત અને સ્વજન, બંધવાદિકને પ્રભાતે પૂછીને મેં મહા ક્ષમાવંત ઇન્દ્રિયને નિગ્રહ કરવાવાળું, અને આરપાધિથી રહિત એવું અણગારત્વ ધારણ કર્યું. ત્યાર પછી હું આત્મા પરાત્માને નાથ થયા. સર્વ પ્રકારના જીવને હું નાથ છું.” અનાથી મુનિએ આમ અશરણભાવના તે શ્રેણિક રાજાના મન પર દ્રઢ કરી. હવે બીજે ઉપદેશ તેને અનુકૂળ કહે છે.
હે રાજા! આ આપણે આત્મા જ દુઃખની ભરેલી વૈતરણી કરનાર છે. આપણે આત્મા જ ક્રૂર શામલિ વૃક્ષનાં દુઃખને ઉપજાવનાર છે. આપણે આત્મા જ મનવાંછિત વસ્તુરૂપી દૂધની દેવાવાળી કામધેનુ ગાયનાં સુખને ઉપજાવનાર છે. આપણે આત્મા જ નંદનવનની પેઠે આનંદકારી છે. આપણે આત્મા જ કર્મને કરનાર છે. આપણે આત્મા જ તે કર્મને ટાળનાર છે. આપણે આત્મા જ દુખેપાર્જન કરનાર છે. આપણે આત્મા જ સુખોપાર્જન કરનાર છે. આપણે આત્મા જ મિત્ર ને આપણે આત્મા જ ઘેરી છે. આપણે આત્મા જ કનિષ્ઠ આચારે સ્થિત અને આપણે આત્મા જ નિર્મળ આચારે સ્થિત રહ્યા છે.”એ તથા બીજા અનેક પ્રકારે તે અનાથી મુનિએ શ્રેણિક રાજા પ્રત્યે સંસારનું અનાથપણું કહી બતાવ્યું. પછી શ્રેણિક રાજા અતિ સંતેષ પામે. યુગ હાથની અંજલિ કરીને એમ બે કે, “હે ભગવન ! તમે મને ભલી રીતે ઉપદે.
