________________
સેક્ષમાળા
૧૨૫
તમારા નગરના સુદર્શન નામના શેઠે મારી કને ભેગનું આમંત્રણ કર્યું. નહીં કહેવા ચાગ્ય કથના મારે સાંભળવાં પડ્યાં, પણ મેં તેના તિરસ્કાર કર્યાં. એથી વિશેષ અંધારું કયું કહેવાય ! રાજા મૂળે કાનના કાચા હેાય છે એ તા જાણે સર્વમાન્ય છે, તેમાં વળી સ્ત્રીનાં માયાવી મધુરાં વચન શું અસર ન કરે? તાતા તેલમાં ટાઢા જળ જેવાં વચનથી રાજા ક્રોધાયમાન થયા. સુદર્શનને શૂળીએ ચઢાવી દેવાની તત્કાળ તેણે આજ્ઞા કરી દીધી, અને તે પ્રમાણે સઘળું થઈ પણ ગયું. માત્ર શૂળીએ સુદર્શન એસે એટલી વાર હતી.
ગમે તેમ હા પણ સૃષ્ટિના’ દિવ્ય ભંડારમાં અજવાળું છે. સત્યના પ્રભાવ ઢાંકથો રહેતા નથી. સુદર્શનને શૂળીએ બેસાર્યાં, કે શૂળી ફીટીને તેનું ઝળઝળતું સેાનાનું સિંહાસન થયું; અને દેવદુંદુભિના નાદ થયા; સર્વત્ર આનંદ વ્યાપી ગયા. સુદર્શનનું સત્યશીળ વિશ્વમંડળમાં ઝળકી ઊઠયું. સત્યશીળના સદા જય છે. શિયળ અને સુદર્શનની ઉત્તમ દૃઢતા એ બન્ને આત્માને પવિત્ર શ્રેણિએ ચઢાવે છે!
શિક્ષાપાઠ ૩૪. બ્રહ્મચર્ય વિષે સુભાષિત
( દાહરા )
નોંરખીને નવયૌવના, લેશ ન વિષયનિદાન; ગણે કાષ્ઠની પૂતળી, તે ભગવાન સમાન. ૧
આ સઘળા સંસારની, રમણી નાયકરૂપ; એ ત્યાગી, ત્યાગ્યું બધું, કેવળ શોકસ્વરૂપ, ૨ દ્વિ॰ આ પાડા૦—૧. ‘જગતના’
