________________
માસમાળા
૧૧૯
કાલે આપના સામંતા સભામાં ખેલ્યા હતા કે હુમણાં માંસ સસ્તું મળે છે; તેથી હું તેને ત્યાં લેવા ગયા હતા; ત્યારે સઘળાએ મને બહુ દ્રવ્ય આપ્યું; પરંતુ કાળજાનું સવા પૈસાભાર માંસ ન આપ્યું. ત્યારે એ માંસ સસ્તું કે માંઘું ? બધા સામંતા સાંભળીને શરમથી નીચું જોઈ રહ્યા; કાઈથી કંઈ ખેલી શકાયું નહીં. પછી અભયકુમારે કહ્યું : આ કંઈ મેં તમને દુઃખ આપવા કર્યું નથી પરંતુ ધ આપવા કર્યું છે. આપણને આપણા શરીરનું માંસ માપવું પડે તા અનંત ભય થાય છે, કારણ આપણા દેહની આપણને પ્રિયતા છે; તેમ જે જીવનું તે માંસ હશે તેના પણ જીવ તેને વહાલા હશે. જેમ આપણે અમૂલ્ય વસ્તુ આપીને પણ પાતાના દેહ બચાવીએ છીએ તેમ તે મિચારાં પામર પ્રાણીઓને પણ હોવું જોઇએ. આપણે સમજણવાળાં, ખેલતાંચાલતાં પ્રાણી છીએ, તે ખિચારાં અવાચક અને અણસમજણવાળાં છે. તેમને માતરૂપ દુઃખ આપીએ તે કેવું પાપનું પ્રબળ કારણ છે ? આપણે આ વચન નિરંતર લક્ષમાં રાખવું કે, સર્વ પ્રાણીને પોતાને જીવ વહાલા છે; અને સર્વ જીવની રક્ષા કરવી એ જેવા એક્કે ધર્મ નથી. અભયકુમારના ભાષણથી શ્રેણિક મહારાજા સંતાષાયા, સઘળા સામંતા પશુ ધ પામ્યા. તેઓએ તે દિવસથી માંસ ખાવાની પ્રતિજ્ઞા કરી, કારણ એક તે તે અભક્ષ્ય છે, અને કોઈ જીવ હણાયા વિના તે આવતું નથી એ મેટો અધર્મ છે. માટે અભય પ્રધાનનું કથન સાંભળીને તેઓએ અભયદાનમાં લક્ષ આપ્યું; જે આત્માના પરમ સુખનું કારણ છે.
